Polo que máis quiras.

Non deixes,
polo que máis quiras,
polo que máis temas,
que pousen as súas maos
extrañas,
usureiras,
asasinas,
as maos que arrouban,
nos soños que guardamos
escondidos
nas almofadas.

Non deixes,
polo que máis odies,
polo que máis anheles,
que pousen as súas maos
nas proles imaxinadas nos xenitales.
Que non sospeiten os soños
que guardamos nas almofadas,
nin as pasiois que esconden
as sabas.

Non deixes,
polo que máis quero,
polo que máis temo,
que arrouben a lluz dos tous ollos,
os secretos dos tous llabios,
os tous llabios dos meus soños,
nin esa Llúa moura
que guarda sonrisos de estrellas. 

Que non arrouben as túas palabras.
Que non arrouben os tous silencios.

Prométeme,
xúrame,
que vas apretar el gatillo
namáis vexas nel tou cuarto
as trapaceiras solombras.

E se,
por casualidá 
ou por causalidá
confundiras a súa solombra coa mía
e dispararas sobre este corpo,
apreta,
apreta forte compañeira,
ben forte
el gatillo.

Prométeme,
xúrame,
que hei ser eu el primeiro en caer
se violento os soños
os que guardas nel silencio sereno
da túa almofada.