domingo, 17 de outubro de 2010

Días antropófagos.




Hai días nos que sólo sabes chorar.
Días mouros, famentos da carne
da túa alma.

Hai días nos que sólo ques chorar,
sintir as llágrimas qu'arden
nos tous papos

(quiciabes seña el único xeito que teis
de sintirte vivo).

Hai días nos que sólo podes chorar
y despertas na escuridá
berrando el sou nome.
Y despertas querendo soñar
y querendo soñarte
nel sou corpo,
nos sous chuchos,
na súa pel.

Hai días que
queras que non,
cómente el alma.


Imaxe, Saturno devorando a un hijo, Goya.

segunda-feira, 11 de outubro de 2010

A sonrisa dos antistema tras el 29 S




(Primeira imaxe, Que!, segunda imaxe, EFE)

Un bon amigo y compañeiro, Iñigo, mandóume un testo qu'é úa llinia, úa especie d'isoglosa, entre a crónica y a poesía. Como quixe compartillo con vós, aquí vos deixo úa traducción desde el castellano del orixinal.


¿Quén somos? ¿Que nun queremos? ¿Cóndo xurdimos? ¿Cóndo nos iremos?

Agora lo entendemos, aquel veterano, con lentes y canas, que miróu primeiro pol rabín del oyo á fogueira y despós botóu un cartón pr'avivalla, era un antisistema.

Aquellos rapacíos qu'aparcaron as bicis y axudaron a romper as cristaleiras sel museo Diocesá (el dos embaucadores y abusadores) tamén eran antisistema.

Dos lateros pakistanís xa sospeitábamos, como naide taba por ellos, tamén aprovetaron pra fer llume.

Os que acarrexaban a pancarta del piquete das 12 horas: "Contra a dictadura del Capital, Folga Xeneral", tamén lo eran.

Los que roubaron vaqueros, tamén, os que los tiraron na fogueira, más de lo mesmo.

Los que usaron as siyas das pizzeirías pra erguer barricadas, tamén.

Todos antisistema.

A pancarta del banco ocupao "a banca esplótanos, a patronal véndenos, os políticos afógannos y CCOO y UGT mintennos" ou daqué asina, tamén lo era. Como a volantina de "A economía ta en crisis... ¡Que revente!" y las del 29 Salvaxe, todas antisistema.

Y el periodista qu'afirmóu: "nun hai nada novo, son revolucionarios que, como el topo veyo, salen á lluz tras debilitar os cimentos del poder", ¿tamén era antisistema? ¿y el xuez que permitíu qu'el ocupación del banco durara hasta el día siguinte da folga , nun sería tamén antisistema?

¿Nun serás tu el único imbécil que nun es antisistema? ¿El único qu'inda chufa del sistema capitalista?

Porque de lo que tamos falando é d'antisistema capitalista. Ese sistema qu'espulsa a us, marxina a outros, aíslla y esplota á mayoría. Ese sistema del que úa minúscula minoría de propietarios se beneficia.Un sistema de dende que xurdíu necesitóu d'úa policía pra defenderse, d'úas lleis pra perpetuarse, y d'us periodistas pra llexitimallo.

¿Por qué nunca dicen de qué sistema somos antisistema?, ¿por qué nun aclaran que é el del capital?, d'ese sistema en crisis que xa poucos s'atreven a defener. ¿Por qué nun lo dicen anque se cante: "¡anti, anti, anticapitalistas!". ¿Por qué nun s'acercan a perguntarnos que mundo queremos? Ou miyor, qué de todo esto nun queremos.

¿Por qué se quedan con puer antisistema?, ¿será como sinónimo d'antisociales? Cremos que non, porque saben que se hai daquén a quen ye gusta tar acompañao, mezcrao é a nosoutros. Sen importar edades nin preferencias amorosas.

Tamos contra el capitalismo, lluitamos pr'abolir este sistema basaonel trabayo asalariao y a desigualdá social, y se usamos a violencia é porque é un sistema que dende a súa xestación usóula pra impuerse y defenderse, usóula al privarnos dos medios de subsistencia y obligarnos a trabayar (pra os propietarios das cousas). Sabemos que se nos volvera a ocurrir convertir el Ritz nun comedor popular y os llatifundios d'Aragón en colectividades agrarias, el Estao nos respondería con armas de fougo. Por eso somos conscentes de que núa insurrección imos ter qu'usas daqué más que pedras pra defendernos.

Primeiro de nada, detestamos a violencia cotidiana del capital, la que mata nas súas guerras y fames ou la qu'administra morte nos sous llugares de trabayo y estudio.

Peró sigamos col término de moda entre os mass media: antisistema.

Despós de batalla del Cine Ocupao, 1996, cifraron a nosa media d'edá entre decioito y trenta nos, tempo despós, nas batallas anticapitalistas polas cumbres de presidentes, siguíamos nesa mocedá. Case úa década despós volven a dicir que seguimos nesa franxa d'edá. ¿Qué pensan, que pra nosoutros nun pasa el tempo? ¿Que nosoutros claudicamos como a mayoría dos sous amigos? ¿Qu'a nosa rebeldía era un asunto de mocedá? ¿Ou pensan que nosoutros somos os teóricos y os novos os que tiran pedras? Pois non, nós tamén tiramos pedras, y prendemos llume, y o novos nun paran de forxar teoría. Como aquellos encapuchaos de Madrid que subiron a un andamio pra desplegar úa pancarta cua consigna "sindicalistas traidores a folga é dos trabayadores", pura teoría, poesía, case, como aquel verso de "Quen sema miseria, coye rabia".

Peró valíu de tratar d'aclararyes as cousas a os funcionarios da Mentira y el Poder. Se femos este escrito nun é pra os periodistas, nun é pra esplicaryes por qué, el 29 Salvaxe, a nosa rabia hacia as súas poderosas mentiras espresóuse rompendo os cristales das súas unidades móviles. Nós queríamos escribirvos a todos vosoutros, tamén nosoutros, a todas as compañeiras, a todas as que rompimos a cotidianidá capitalista nel centro de Barcelona, a todos los que, tarde o temprano, nos volveremos a encontrar, outra vez decididos, outra volta organizaos, outra volta unidos, como úa auténtica comunidá en lluita.

Un forte abrazo a todos los que, tras el 29 S andamos con úa sonrisa polas cayes... ¡chsss! condo pases al llao dos mossos ponte serio, qu'andan buscándonos.

¡Compañeiros presos ás cayes, cayes prá insurrección!


Barcelona, outono calente de 2010.



Sonrisas antisistema.

sábado, 2 de outubro de 2010

12 d'Outubre.



...nin l'exércitu, nin la tele,
serán a coartar la to griesca.

(Grieska, Dixebra)

¡A la mieda Escocia!, ser escocés es una mierda, estamos colonizados por jilipollas.
(Transpooting)


Núas semanas centos de personas armadas, decenas de vehículos motorizaos y úa cabra desfilarán polas pantallas dos nosos televisores, en riguroso directo dende a capital española. El día 12 d'Outubre, día del Pilar, é un día curioso, porque más pr'alló del sou orixe ou a súa razón de ser é el día qu'axunta, además das festas patronales de Zaragoza, as celebracióis en honor das Forzas Armadas, el día da nación española y el día da hispanidá.

Lo que diferencia ás festas patronales de Zaragoza cuas outras tres celebracióis é que qu'a primeira sólo coincide nel calendario con ellas, mentres qu'el día das Forzas Armadas, el da nación española y el da hispanidá constituyen, en conxunto, úa sóla efeméride. Esto é, mentres qu'en Zaragoza celebran as súas festas cubrindo de flores el manto da Virxe del Pilar, en Madrid desfilan os soldaos, y as dúas celebracióis coinciden nel tempo sen interferir entre ellas (el única interferencia é que comparten portada nel parte), por embargo, en Madrid os soldaos desfilando celebran a un tempo el día das Forzas Armadas y el da nación española como se fora úa sola cousa, y despóis os actos que se fain davezo con representantes d'Estaos hispanoamericanos pra celebrar a hispanidá celébrase al tempo el día da nación. Esto é tan lioso qu'os propios medios de comunicación nun saben como publicitar el desfile militar, y us anos lo presentan como 12 d'Outubre, día da Hispanidá, outros, 12 d'Outubre, día da Nación Española, y noutros anos falan del 12 d'Outubre, día das Forzas Armadas.

Peró se ben cambía el nome que se ye dá al día, nun cambía el discurso, que xira en torno a unidá d'España como valor máximo y ás Forzas Armadas como garante d'esta unidá. Por outro llao a hispanidá fai referencia á llingua española como llingua propia d'España (como se el resto das llinguas que se falan na peleya de boi nun lo foran) y como llingua que nos xune con Hispanoamérica (esto é, a América que foi española nalgún tempo), a hispanidá é lo que nos queda d'aquel Imperio nel que nun se puía el Sol. Y eu me perguntéi sempre que se el castellano é llingua que nos xune con Llatinoamérica, é a llingua d'ese continente que vei dende el Río Grande hasta a Terra de Fougo, ¿d'únde son el mapuche, el quechua, el aimara, el guaraní...? Eso por nun perguntar porque esqueicemos sempre falar del portugués, a llingua que falan a mayoría (non todos) dos habitantes del país más estenso d'América Llatina, Brasil.

Mariano Rajoy, el incombustible, animaba vei us anos a sacar efusivamente a bandeira d'España a os balcóis y ventás (¿miraríanme mal se sacara a mía bandeira d'España, que tén tres colores?), anque vei dous anos confesóunos a todos (anque sen querer) qu'en realidá todo esto pra él é un COÑAZO. Desconozo se este ano vei animarnos a celebrar con orguyo patrio a efeméride ou se, pola contra, vei animarnos a botar us billares, que lo del día nacional é un pouco COÑAZO. Lo que sí é d'esperar é que manteña el discurso da llingua única en España y nos antiguos territorios del Imperio. Tamén é esperable que manteñan el da españolidá indudable das Provincias Vascongadas (¿irá Patxi López a Madrid ese día ou quedará por Vitoria?) y el da visión de Llatinoamérica como ese solar chen d'indios por civilizar y evanxelizar y chen, claro, xa non tanto d'ouro y prata como de petróleo, mao d'obra barata y madera.

Asina el Exército y os demás brazos armaos del Estao defenden fora (y dentro) das fronteiras del Estao os intereses económicos d'España (esto é, dos que, en España, tein os cuartos).

Este ano, pra mayor honra dos bus españoles, la Roja sirve d'escusa perfecta pr'animar a sacar a caye as bandeiras rojigualdas, non sen esqueicernos de qu'a bandeira española é precisamente eso, a bandeira d'España, non úa bandeira namás deportiva, pero eso sí, nun é úa bandeira política, é úa bandeira de todos (¿?) Eu me pergunto cómo é posible qu'úa bandeira nun seña política, y cónto más lo penso menos sentido me tén.

Y mentres el Goberno aproba despido llibre y barato pra todos, mentres as medidas represivas del Estao son cada día más notorias, mentres el Estao y os partidos que gobernan autonomías probetayas d'espíritu como Asturias prometen erradicar colquer resto das llinguas "regionales", y as políticas migratorias deixan claro qu'a voluntá d'España é ser un país branco, mentres todo esto pasa, nos invitan a fer alarde del orguyo de ser españoles. Pídennos qu'axitemos bandeirías y berremos aquello de "yo soy español, español...". Pero eu cada día, tou más convencido, como el protagonista de Transpooting, que ser español é úa merda, tamos alienaos por jilipollas.