sábado, 30 de março de 2013

Manifesto d'un home xinxello.

Benaventurados os pacentes,porque ellos han heredar a terra.                                              (un tal Xesús)
imos ganar,imos ganar nosoutros,os máis xixellos,imos a ganar,                   (un tal Neruda)

Nada imos heredar os pacentes,
nada podemos ganar os xinxellos
senón infortunios, penas y desvelos,
y soños que morren, sentimentos ausentes.

Desenganémonos, nada d'esto ten sentido.
Nun será mañá, el que choras hoi,
felicidá plena qu'esplique el sufrimento,
asina como el que riche ayer nun foi
el xusto premio por ningún padecemento.
Ben sei qu'esto ta llonxe del que temos ouguido.

¡Xa ta ben de tanta mentira!
¡Valíu de calentarnos el oreya!
A vida dos naide nunca, nunca s'estira,
morren os naide sen conocer a mirada qu'ella,
la dos oyos profundos y cume de llume
pousa sólo sobre os homes de muito vallume
y non sobre os pequenos sen lluz nin estrella.

¡Valíu, valíu de mentir!
Valíu d'úa vez de dicir
qu'a felicidá é democrática,
que ta na mao de todos,
valíu de tomarnos por tollos,
de vendernos úa falacia despótica.

Ésta é a verdá, sincera:
Que morren del todo os poblos,
qu'el probe nun ten pan nin panera,
que pasan por sabios os zorolos,
qu'á muyer ye espera escoba y parteira
y qu'os homes morren, sempre, solos.

Qu'as mías noites son sólo mías
a falta de daquén con quen compartillas,
qu'a túa mao vei xa tanto que me soltóu
que perdín a túa lluz y el meu soño despertóu
en choiros xordos, pois aprendín a chorar
nel silencio da noite, pra nun te despertar.

Vou colgar a Walt Disney
y os sous finales felices.
Hei decapitar todas as perdices
y abortar el primeiro Ano Novo en Sidney.

Téñolo decidido,
de daquén ten que ser a culpa,
eu tamén necesito al meu chivo,
a mía bruxa, el meu xudío,
a daquén teño qu'arrancarye a pulpa.

Hei subir a La Xirafa col meu kalasnikov
ta-ta-ta-ta-ta, ha suar asina d'atroz.

Axina hei pechar os oyos como os xinxellos,
os naide, os pequenos, os pacentes,
os que durmen os desvelos,
os que soñan sentires ausentes.

     Imaxe: Ver fonte.

terça-feira, 5 de março de 2013

Días.

Ben lo sabes, qu'hai días que son soledá,
nubres baxas que xelan os corazóis,
por máis ardentes qu'outras veces pareceran.
Ben lo sabes, qu'hai días que son señardá
de tempos, xa veyos, de rectos renglóis
nos que llías aquella vida xinxella,
naquellos tempos que, vei tanto, se perderan.

Tan axina chegóu a torbuada
de soños convulsos qu'atollando
hasta aquel sentido, el máis desperto,
na escura noite te despertaba,
entre sudor y choiros berrando,
el nome del esqueicido tempo.

Ben lo sabes, qu'hai días que son soledá,
nubres baxas que xelan os corazóis
y nel peto golpían dolor sen piedá
mordendo nel alma, forte, as pasióis.

Fonte: Niebla.