segunda-feira, 29 de fevereiro de 2016

Zuina.

Contan que foi
un mar de andolías
nadando nos tous ollos,
coas alas debuxando fantasías,
debuxando un mar de soños
e sonrisos
e abrazos
chuchados nas nubres dos tous dentes,
tatuados nel reflexo dos meus lentes.

Contan que foi
a guapura nena feita alegría
e volando un abrazo de andolía.

sexta-feira, 26 de fevereiro de 2016

Alegres paxarelas.

Dun salto con raiba 
pillei a fouciña.
            (Rosalía de Castro, "A xustiza pola man"
            musicado aquí por Nos) 


Alegres
            sonrintes
                           benditas paxarelas.
Alegres
            sonrintes
                           rebeldes compañeiras.
Vosoutras que levades
os sonrisos del combate
e elevades un volo
de sangrantes semprevivas.
Vosoutrs que habedes cortar
os pescozos asasinos
con alegres foucías fuxitivas.
Alegres
            combativas
                               compañeiras paxarelas.

Alzade as vosas foucías,
que non morran os sonrisos
que as vosas maos nunca calen
e non morra a vosa alegre rebeldía.

Alegres fuxitivas,
compañeiras paxarelas
que non hai parto sen sangre,
nin futuro sen vosoutras.

Que non hai revolución
sen sonrisos.
Que non hai sonrisos
sen vosoutras.

Duda razonable.

Pergúntome
na escuridá da mía noite
se ides quererme
condo non seña risas
                                   xogos
                                             alegría.
 Se ides quererme
condo estea roto          
                           desfeito
                                        morto
nas mías coradas.

Pergúntome se vou ter que erguerme
eu solo,
mirando ás vosas costas que me miran
dende arriba.

Pergúntome se vou poder romper,
odiarvos
e seguir contando coas vosas maos irmás, 
amigas.
Se ides obrigarme,
condo vos odio,
a hostias,
a chuchos,
a crer.

Ou  se,
como barrunto,
namais hei sentir el abrazo
del frío.

segunda-feira, 22 de fevereiro de 2016

Fronteiras.

A nosa fronteira era o río,
porque a da Historia nunca valera pra nada.
Aurora García Rivas, "A fronteira" (musicada por Toli Morilla).
Patètica opereta per vendre'ns esperança d'aquesta nova era anarco-liberal.
Brams, "Aldea Global".




Ben de veces topamos con xente que se denomina internacionalista e, con elo ben de veces afirma que non hai países, que non hai necesidade de falar de naciois. Fainlo, normalmente, falando úa lingua nacional con vocación de expanderse; nel caso de Asturias, en castelán, a lingua nacional española, úa lingua que ten presencia en Asturias únicamente porque é a lingua que el Reino de España impuxo como lingua dúa nación na que non había de poñerse el Sol. Non sólo falan úa lingua determinada, senón que forman parte dúa cultura determinada, tein us vezos determinados, úa gastronomía determinada, úa relixión (ou falta de relixión) determinada... En definitiva, fain parte dun corpus nacional que mantén un discurso nacional que ben de veces non necesita reclamarse como nacional (é a sorte que tein as naciois grandes, que non necesitan reivindicarse). Asina, ás veces un ten que espricar obviedades tan obvias como que a bandeira da II República é a bandeira de España durante aquel tempo, elo é, úa bandeira nacional, por moi republicana que seña (as Repúblicas son sempre nacionales, por outra banda, ou poderan ser multinacionales, pero non son anacionales).

 Despois están os que dende el españolismo, el asturianismo, el galeguismo, el ismo-ismo... reivindican a súa realidade nacional. Asina os soberanistas asturianos reivindicamos Asturias como suxeto político, que non deixa de ser úa forma de dicir que reivindicamos Asturias como realidade nacional (que pode ou non constituírse nun estado soberano, pero que é, en colquera caso, úa nación).
Temos que reconocer as nosas propias fraquezas. Non é fácil non caer en discursos esencialistas. Porque condo un afirma que tal ou cual territorio constitui úa nación ten que xustificalo. Por qué non vivimos núa especie de paraíso cosmopolita nel que toda a humanidade constituia un poblo? Pois, xinxelamente, porque non é asina. É dicir, xinxelamente os poblos existen, as distintas linguas, culturas, idiosincrasias, mitoloxías, relixiois, historia... construien distintos poblos, e mentres que os inuits cazan focas os árabes negocian en largas caravanas pol deserto. Mentres os castelaos tein úa forma de ocupar el espacio basada na concentración das casas en poblos separados entre elos, nel Cantábrico temos formas de ocupar el espacio por lugares máis entremecidos entre elos (a realidade del acceso al augua é distinta).

Pero está claro que as similitudes entre os asturianos e os leoneses ou os galegos non son as mesmas que colos inuits ou os senegaleses. Nin sequera son as mesmas as similitudes colos galegos que colos castelaos ou os aragoneses. Ben de veces condo xustificamos a nosa realidade nacional botamos mao da lingua (da lingua asturiana, pois este discurso non se articula precisamente dende el Eo-Navia), pero é obvio que pra parte de Asturias, prá parte que pretende reflexar este blog, este discurso non é válido. El discurso da lingua é el que leva a parte soberanismo galego a entender que el Eo-Navia forma parte da realidade nacional galega. Úa afirmación que, feita categóricamente e sin posibilidade de discusión, pode ser acusada de esencialista.
Non poucas veces el asturianismo contraataca con argumentos antropolóxicos (cousa que se fai tamén dende el galeguismo, en úa curiosa pugna onde louxados, caldo, empanada... tiran da nosa terra pra un lado e xugos, hurros... pral outro, ou as gaitas que según quen las mire tírannos pra un lado ou pral outro), historiográficos (con estudios máis ou menos porminorizados da fronteira) ou de voluntade política (obviando sempre el escasa repercusión que tanto galeguistas como asturianistas temos na sociedade eonaviega, profundamente española, que non internacionalista). 
A Ría del Eo non é úa fronteira zarrada,
un mundo enteiro xira alredor dus lugares
en permanente comunicación.

A cuestión da fronteira non é úa cuestión que afecte namais al Eo-Navia, anque davezo é esta a fronteira que máis nos quita el soño, non xa á xente del Eo-Navia, senón doutras partes de Asturias. Nel discurso nacional asturiano está por definir a cuestión territorial, asina vai pouco vía núa rede social úa reivindicación respecto al lugar de Sayambre que me deu que pensar. El análisis vía a dicir que Sayambre é un territorio asturiano, que se a xente de Sayambre podería decidir ser leonesa políticamente, pero son asturianos... Non vou a entrar a discutir sobre el asturianía ou a leonesidade de Sayambre, lugar que non conozo en absoluto, pero gustaríame falar del concepto de fronteira que non somos a superar. El asturianismo vese obrigado a prantiarse el asturianidade del Eo-Navia ou de Peñamellera, dentro del territorio oficial, e de Sayambre, Babia e Ḷḷaciana fora del territorio oficial; e dalgúa vez entran na dicotomía La Liébana, Ḷḷuna ou mesmo A Fonsagrada (máis raramente).

Salen enriba da mesa argumentos como que a xente de Sayambre vai al instituto a Cangues, como se a xente de Peñamellera non fora al insituto a Unquera ou la de Grandas á Fonsagrada, se a xente del Eo-Navia ten como referencia Ribadeo, como se a xente del Eo-Navia galego (noutra ocasión falarei del Eo-Navia asturiano e del Eo-Navia galego, pero vamos, refírome a toda esa zona galega fronteiriza con Asturias) non tuvera el hospital de Xarrio como úa gran referencia ou non xirase tamén en torno a lo que hai deste lado del río.

Falamos del territorio e pretendemos ter un discurso internacionalista dende lo nacional (outros pretenden ter un discurso internacionalista dende un cosmopolitismo que al final acaba mirando pra Nova York, pra Londres ou pra París, pero non pra Armal, nin pra Uadagudú, nin pra Nuuk), pero al final el internacionalismo é namais úa solidaridade ambigua con outros poblos (e que poblos, porque solidarizarse colos presos vascos é máis fácil que solidarizarse colos presos galegos, solidarizarse coa loita palestina é máis fácil que mirar á situación rifeña, solidarizarse col Kurdistán é máis fácil que mirar prás razois prá independencia de Sudán del Sur). Pero non estamos sendo nada revolucionarios en cuestiois de fondo.

Cuestionamos as fronteiras que nos impón el poder, as fronteiras provinciales dúa España que aspira á homoxeneización dos sous (sous nel sentido máis posesivo da palabra) territorios, aos que aspira a españolizar, non sólo idiomáticamente, pero non cuestionamos el discurso da fronteira. Pra entendéremonos, Asturias é un país, Galicia é un país, Cantabria é un país, el País Leonés é un país... e son países con fronteiras, como todos os países. Pero aparece a confrontación, os galegos dibúxannos un mapa que incrui el Eo-Navia, os asturianos dibuxamos (ás veces) un mapa que incrui Ḷḷaciana, Babia e Sayambre, os cántabros... «del Seya al Nervión»... E a confrontación dase por onde trazamos a fronteira, pero non pol sentido en sí da fronteira.

        

A emancipación dos poblos acaba solapando distintos proxectos
nacionales sobre us mesmos territorios, ás veces chegando á 
compreta negación del proxecto nacional vecín.
É posible descolonizar os nosos países deste xeito?



Asina acabamos caendo nos mesmos vicios que os proxectos nacionales colonizadores, proxectos nacionales como el español, el francés, el portugués (non esqueizamos el soberanismo das Azores e de Madeira, nin el colonialismo que acabou colapsando el Estado Novo de Salazar). El vicio de expander as súas fronteiras un pelín máis pra aló, a maioría das veces con un ambiguo se a xente del lugar quer, pero el feito democrático non quita del desexo de que a xente del lugar caiga da burra, vexa a luz e se dean conta de que naturalmente forman parte de tal ou cual nación. E por suposto, tomámonos fatal que os vecíos faigan el mesmo e non aceptamos que úa parte del noso (outra vez a posesión) territorio poda deixar de formar parte dél, a pesar de que formalmente aceptamos ese discurso de el que diga a xente que naide nos creemos realmente.
 
E é que as fronteiras deixan dentro e deixan fora. E é que, evidentemente, non todos somos iguales, non todos falamos as mesmas linguas, non todos temos a mesma cultura, a mesma relixión, a mesma idiosincrasia, a mesma realidade histórica... Pero as fronteiras non son nunca zarradas, nin no físico nin no intelectual, nin no emocional. A xente cruzamos as fronteiras e levamos, traemos e levamos (como dicía Aurora García Rivas) terra pegada nas zocas.

Non sei se neste blog xa falei del galeguismo del Eo-Navia e dúa compañeira cuañesa que entende que el Eo-Navia é Galicia. Non, non vou discutir neste post sobre ese feito, nin sequera sobre a identidade concreta del Eo-Navia. Próximamente falaréi del Eo-Navia asturiano e del Eo-Navia galego e das dúas terras de fronteira aos dous lados del Eo, pero eso ha ser pra outro post. Como dicía, teño úa amiga cuañesa galega. E ela ten un colega cuañés asturiano. Esto é, eu entendo que el Eo-Navia ha formar parte del proxecto nacional asturiano, e ela entende que ha formar parte del proxecto nacional galego. Cadaquén temos os nosos argumentos pra defender úa postura ou outra, e cadaquén temos a nosa identidade política e nacional persoal. A identidade nacional é un asunto colectivo, por suposto, pero tamén é úa cuestión individual, xa que as colectividades malamente se poden entender sen as individualidades.

Entendo que esto que vou contar é berrar nel deserto; entendo que, por máis que nos queramos chamar revolucionarios, acabamos reproducindo os discursos del poder. Lo certo é que os proxectos nacionales, como vemos, solápanse us porriba dos outros. E esto é asina porque en realidade hai certos territorios que poden entrar en distintos proxectos nacionales (as naciois son proxectos, logrados ou por lograr, pero proxectos, non realidades absolutas e estancas). E sendo proxectos, é comprensible que distintas persoas nesos espacios abracen distintos proxectos, sen que eso teña que vivirse como úa traición nin un crime de leso patriotismo, senón como úa opción política distinta. Opciois políticas distintas que poden ser antagónicas ou compatibles... E, persoalmente, creo que son compatibles.

Apricándolo al Eo-Navia, pero apricable a colquera outro territorio (de Asturias ou del mundo), é completamente aceptable que el soberanismo galego e el soberanismo asturiano nel Eo-Navia señan aliados políticos, sobre manera condo el que temos enfrente é moito máis grande e poderoso, e amenaza con fer desaparecer a nosa cultura (poñámoslle el apelido de galega ou el de asturiana, ou el de eonaviega, fifti-fifti, ou como quéramos chamala). Porque pra min el soberanismo é, sobre todo, úa cuestión de indixenismo. E eso é daqué que non lles entra na cabeza a ben de autodenominados cosmopolitas, que non entenden que en Europa os poblos indíxenas tamén existimos, que non ven a nosa realidade cultural e a necesidade de mantela anque seña por mera biodiversidade, porque non somos suficentemente exóticos aos sous ollos cosmopolitas.

A cultura del Eo-Navia, la de Peñamellera, la de La Liébana, la de Ḷḷuna ou la de Sayambre son las que son, as súas realidades sociales, antropolóxicas, históricas... son las que son e aparecerán nestos territorios rasgos galegos e asturianos, asturianos e cántabros, leoneses e asturianos... que realmente fain factible que aparezan os distintos proxectos nacionales nestos territorios. Aliarse con soberanistas galegos pra defender a lingua del Eo-Navia, a cultura del Eo-Navia, a ecoloxía del Eo-Navia, a nosa economía, el noso dereto a decidir, sobre el territorio, sobre a economía, sobre a vida... é lo único razonable, pois elos, como nós, defenden aquelo de «defender a terra» que tanto xiringamos os distintos soberanistas. Nada máis hai que aceptar certas realidades que, polo demais, son difíciles de non aceptar sen caer nel absurdo. Caen nel absurdo os asturianistas que defenden que nel Eo-Navia non se fala galego ou los que negan rasgos galegos como certos rasgos gastronómicos, como caen nel absurdo os galeguistas que falan de Polaio como rei galego (Cangues d'Onís, ehem...) ou que fain de menos a importancia da relación del Señorío de Castripol coa mitra uviedía. Aceptando estas realidades básicas, cadaquén decidirá se quer darlle máis peso a úas cousas ou a outras e, en consecuencia, se quer abrazar distintos proxectos nacionales, pero partindo del aceptación del outro proxecto nacional. Elo é, eu non acepto namáis que Galicia, León ou Cantabria señan poblos soberanos, senón que os proxectos nacionales de estos países podan expanderse polos mesmos territorios polos que se poden expander el noso proxecto nacional, territorios como el Eo-Navia, como Ḷḷaciana, como Sayambre o La Liébana... nos que temos que decidir se confrontar con distintos proxectos nacionales, colos compañeiros que defenden lo mesmo que nós pra os sous países, ou se queremos fer irmandade.


Image result for mohías
As patrias e os países son moito
máis que bandeiras, himnos e
fronteiras nun mapa.

Pasa todo por entender que os nosos proxectos nacionales son máis proxectos de poblos (nel sentido identitario) que de terras. El poblo asturiano componse dos asturianos, vivan onde vivan, del mesmo xeito que hai asturianos que viven fora de Asturias e non deixan de ser asturianos (esto non quita nada pra que as persoas que vivan en Asturias e naceran fóra señan ou non asturianos, son debates distintos). Del mesmo xeito, nun mesmo territorio poden coincidir distintos corpus nacionales, podemos coincidir asturianos, galegos, cántabros, leoneses... sendo vecíos pero pertencentes a poblos distintos. Asina, condo falo coa mía amiga cuañesa, non é raro que digamos «vosoutros os asturianos», «vosoutros os galegos»... porque anque séñamos del mesmo concello, formamos parte de dous corpus nacionales distintos, que se encontran nun mesmo territorio sen que eso teña por que supoñer un drama, un trauma case bélico pol que el soberanismo asturiano teme aos tanques que esperan del outro lado del Eo pra caer sobre nosoutros e el soberanismo galego choramiquea porque Asturias ocupa el sou territorio como se esto fose Bosnia.


Al final, os superrevolucionarios soberanistas non restructuramos el discurso sobre a fronteira, namais pintamos distintas fronteiras, pero col mesmo discurso que nos impón el poder. Discutimos sobre cuáles tein que ser as fronteiras, pero non sobre qué ten que ser úa fronteira. Porque al final, as fronteiras, como daqué zarrado, impenetrable, invariable, acaban por ser moi útiles aos estados (existentes ou en proxecto) pero moi pouco útiles pra os poblos.

Quer dicir esto que temos que renunciar aos nosos proxectos políticos? Non. Quer dicir que non hai países e que non é relevante reclamar un proxecto ou outro, xiringar úa bandeira ou outra? Eu non lo creo, creo que é moi relevante... Pero temos que pensar pra que e pra quen estamos xiringando esas bandeiras, que hai detrás delas. Temos que pensar que, ademáis, os poblos son variables e as fronteiras, afortunadamente, nin son zarradas nin indiscutibles. Antias de discutir que territorios forman parte del noso proxecto nacional, que territorios deixamos dentro desas fronteiras, igual temos que refer el término fronteira, pra que as fronteiras definan, pero non escluan, que non deixen necesariamente dentro e fora.

domingo, 21 de fevereiro de 2016

Lingua materna.

En 1952 el Exército de Paquistán ocupaba Bangladesh. Foi el 21 de febreiro deste ano que un nutrido grupo de falantes de bengalí se manifestaron polos sous deretos lingüísticos e as autoridades paquistanías abriron fougo contra elos. Esta triste efeméride conmemora dende el ano 2000 el Día da Lingua Materna, decretado pola UNESCO.

A lingua materna pode ser úa lingua minoritaria (ou minorizada) ou úa lingua maioritaria (ou maiorizada). Tan lingua materna é el galego-portugués (minorizada nel Reino de España, pero maiorizada porriba das linguas orixinarias en Brasil, Mozambique ou Angola) como el castelán. Tan lingua materna é el galego-portugués en Asturias ou en Galicia ou en Portugal como en Angola ou en Guinea Bisau pra aquelos que la teñan como lingua, del mesmo xeito que tan lingua materna é el castelán en Castela ou Andalucía como en Arxentina, Bolivia ou Asturias pra aquelos que naceran con esta lingua.

Pero normalmente esta efeméride celebrámosla os falantes de linguas minorizadas (por moi reintegracionistas que nos póñamos, os falantes de galego-portugués de Angola non tein moito que celebrar nin reivindicar neste día, si os de Asturias e si os angolanos que non falan galego-portugués). Pero ademais, esta efeméride acaba sendo a da lingua materna e de adopción. Asina os que, por hache ou por be temos en Asturias el castelán como lingua materna, acabamos celebrándola ben dende el galego, ben dende el asturiano, ben dende as dúas, como linguas de adopción que son. Porque acaban sendo as linguas que usamos nel noso día a día e, aínda máis importante, acaban sendo as linguas coas que nos identificamos. Porque si, a lingua é, núa gran medida, un factor de identificación persoal e grupal.

E como identificador grupal cabe falar das linguas maternas nos colectivos, que non tein por que coincidir coas linguas maternas dos individuos. Porque del máis de millón de persoas que habitamos en Asturias estímase que namáis falamos asturiano úas 550.000 persoas (100.000 persoas como lingua materna, a primeira cifra paréceme un pouco inflada, xa que el a Wikipedia en asturiano da outros datos e el ALLA penso que fala de 300.000) e que namáis falamos galego úas 45.000 (diz Wikipedia, que a min paréceme un número inflado). Esto é, a maioría dos asturianos tein como lingua materna... el castelán. Pero con todo, aceptamos e entendemos que de ningún xeito el castelán é lingua materna de Asturias.

Cabe perguntarse como é posible que as linguas maternas de Asturias non señan a lingua materna da maioría dos asturianos, e a resposta témosla todos ben clara. El proceso de sustitución lingüística en Asturias foi tan intenso que a maioría dos asturianos perdeu a súa lingua. Asina, condo un asturiano, como eu, ten como lingua materna el castelán, trátase de un asturiano fillo e neto de asturianos (nel caso concreto) que tían como linguas maternas el asturiano e el galego. Asturianos que, por mil e úa razois, recuperan as linguas que non lles transmitiron, e que a nivel individual non son as súas linguas maternas, pero a nivel grupal si. Esto é, sen falar dende el berzo galego ou asturiano, sintímonos parte del corpus de galegofalantes ou de asturianofalantes (ou as dúas), nun proceso de naturalización dúa lingua que vai moito máis aló de aprender a falar úa lingua e ser capaz de desenvolverse nela con relativa facilidade, nun proceso que imprica fer túa úa lingua (nel meu caso dúas linguas) que por relación familiar, por relación xeográfica (afortunadamente non existe en Asturias ningún lugar onde non seña posible sintir úa das linguas propias de Asturias) e por amor á propia terra e a propia cultura (a pesar del proceso de aculturización que sufrimos sistemáticamente) nunca foi allea.

Con todo, penso que neste tipo de efemérides tampouco hai que esqueicer aos que naturalizan úa lingua que non sólo non é a materna estrictamente, senón que lles é del todo allea. Por caso, as personas que vendo de fora asumen el galego e/ou el asturiano como linguas propias.

Os falantes patrimoniales son moi importantes na reivindicación de colquera lingua, pero os neofalantes tamén lo son, especialmente naquelas linguas en serio retroceso, se non que lles pergunten aos falantes de córnico.

Asturias non é Cornualles, pra lo bon e pra lo malo. Pra lo bon, aquí as nosas linguas non morreron. Pra lo malo, non teño claro que se morreran mañá houbera úa masa de asturianos tan esfoutados en recuperalas como pasou col córnico. Pero en colquera caso, a revitalización lingüística del asturiano e tamén del galego de Asturias (sempre asumimos que a situación nel Eo-Navia é de boa salude, é nada máis lonxe da realidade) pasa por un lado porque a xente que xa non fala as nosas linguas (ben porque elos deixaran de falalas, ben porque deixaran de falalas pais e avolos) las recupere, e por outro lado porque xente que nunca tuvo as nosas linguas nel sou referente lingüístico las asuma como propias. 

Porque, al contrario de lo que ben de veces se prantía nos nosos lemas, nos nosos discursos... el que falaban os nosos avolos pode ser moi importante, pero máis importante vai ser el que falen os nosos netos. Tamén os netos dos que non falan galego nin asturiano.

[sin título]

«[a laura] queria que a política não fosse um assunto lá de casa. haveríamos de apreciar a poesia, o folclore e uns fados [...]»
 Valter Hugo Mãe, a máquina de fazer espanhóis.


Fuxir das tribulaciois da vida,
da política,
da guerra.
De todas as guerras,
das que se libran en Siria,
das que se libran en Muías.

Fuxir das bandeiras
ondeantes,
las que han tomar
todos os invernos
pra felos primaveras.

Fuxir del medo,
pode ser covarde,
pero humano,
nobre.

Refuxarse na poesía,
nus fados,
nel folclore,
en versos choramiqueiros
que han fer invernos
das nosas primaveras,
é fato,
visceral,
instinto de animales
atrapados nel sou medo escuro.

Tomar al asalto
todos os versos
e felos libres,
poer alas aos medos,
felos soños
e tomar os Célos.

Eso abastaría.

quinta-feira, 18 de fevereiro de 2016

Viva a morte.

                       "¡Viva la muerte!"
                              Millán Astray (felizmente morto).

Berrar.
Berrar.
Berrar!

El fascista deforme
tía razón:
Viva a Morte!
Viva a Morte
e que vivan os mortos
que nesta terra vivos non quedan.

Tía razón el moneco cosido,
Viva a Morte,
vivan os vosos mortos
porque están mortos.
Morrades vosoutros
que vivos non estades.

Viva a Morte.
A vosa,
a nosa.
A nosa
despois da vosa.

E inmolarse
nel Valle de los Caídos,
na Fundación Gustavo Bueno,
en colquera patio de escola,
en colquera parte.

Inmolarse
levándovos
                 levándonos
pol medio.

Viva a Morte,
que vida non queda.
E a daquén teño que odiar
despois de espertar chorando.

Pero que merda é esta?

Que cárcele é esta
sin barrotes nin guardiais?
Que cárcele é esta
da que naide quer salir?
Que cárcele é esta
que enzarra corazois
nun mundo de corpos ceives
de mentes secas?

Pra que son as tapias dos cementerios
se naide quer salir
se naide pode entrar?
Que camposanto é este
que se está mellor dentro que fora?

Que palabras son estas
que non dicen?
Que silencios son estos
que non calan 
e morden feroces
nas carnes dos homes?

Que perguntas son estas
sen respostas
nun mundo que responde
al que nada me importa?

Que merda é esta
que non se arregla
nin con versos
nin con balas.

domingo, 14 de fevereiro de 2016

Terrorista.

Salir ás rúas baleiras
esquivando xente opaca
de sonrisos falsos,
corazois de pega.

Salir ás rúas baleiras
a deixar que el mundo
te meta outra volta
úa hostia na puta cara.

Espertar,
día si,
día tamén.
Espertar nun mundo escuro.
Eso
é terrorismo.

Coches bomba volando centros comerciales.
Úa inmolación
en sagrado holocausto
e el ruído del meu kalasnikov
recargando balas
ente tanto sangre.
Eso
é namais poesía.

14 de febreiro.

E que imos celebrar hoi?
Neste día mouro nel que
cautivos e desarmados,
derrotados por calellas sin destino
perdimos os nosos últimos obxectivos.

E que imos celebrar hoi?
Senón as nosas derrotas e miserias
entre tanto desfile victorioso
dos vencedores desta guerra
que é quererte?

E qué imos celebrar nós?
Senón as soledades dos nosos días
e úa promesa nel aire,
nunca cumprida,
de ter victorias que celebrar?

E qué imos celebrar nós?
Se a golpe de kalasnikov
quixéramos matar a todos os que celebran
as victorias del Corte Inglés
sobre us corazois grises.
Grises como pra deixar que lles digan
cónto costa el amor que habría queimarlles as coradas
como se fora a mesma soledá.

sexta-feira, 12 de fevereiro de 2016

Ojti.

E que non me teñas medo.
E que non esquiven os tous ollos
os ollos meus.

E que os sentimentos nobres 
                                            limpos
                                                      sinceiros
non señan úa razón
pra abrir mares
                       distancias
                                      desertos
entre tu e eu.
E que pódamos ser irmaos,
sin dobres intenciois,
sin enganos.

E que non me teñas medo
e poda verte como a úa irmá.
E podas verme
como a un irmao.

quarta-feira, 10 de fevereiro de 2016

Fat al wa9t.

Un delos dixo: "Conto tempo pensan que quedamos aquí?" Responderon: "Quedamos un día ou parte dun día". Dixeron: El noso Señor sabe mellor conto tempo permanecimos".
        Corán 18:19.

¿Qué nos pasó?, pasónos el tiempu per enriba, güei nun tragamos nin saliva. 
        Dixebra ¿Qué nos pasó?


Fat al wa9t
xa pasou el tempo,
e pasoume porriba.
A quen podera sorprender?
Fat al wa9t
xa pasou el tempo
tornado inclemente
                              incompasivo
                                                  inmesericorde
como tou
               meu Deus
vengativo.

Fat al wa9t
por sempre,
sin volta.

Sin volta penetra a caxa
nel nicho aberto.
Sin volta
nin máis ruído
que el choramicar xordo
dun corpo xa sin ánima.

terça-feira, 9 de fevereiro de 2016

Queima nena queima.

Quen vai zarrar os meus ollos
condo cansen de ver?

Quen vai zarrar os tous ollos
de cristal?

E os dous imos arder nel Inferno
como a vasoira núa incineradora,
cada quen el que merez.

Imos vernos
nel Inferno.
Imos vernos
e has chorar.
Todas as mentiras,
os silencios ensaiados,
as palabras baleiras
has chorar.

Queima nena queima,
porque vas arder
na eternidá del Caldeiro.
Daqué bon tía que ter
el descenso al Aberno.
Vai pagar a pena
se vexo al Demo esfollarte
como a un conexo.

Cago en mi madre.

Cago en mi madre: Expresión que se usa pra mostrar sorpresa por daqué.


Cago en mi madre,
al final el mundo non vai ser tan escuro
anque non me alumes tu,
todo ollos,
todo labios,
todo chuchos
sempre pra outro,
nunca pra min.

Cago en mi madre,
al final el mundo
vai ser a luz da inocencia,
dos ollos abertos
aos versos inacabados
deste andar perdido.

Cago en mi madre,
al final vou sonrir
nun trozo de papel
escrito pola inocencia nena
das maos novas.

Cago en mi madre,
quen mo iba dicir. 

[sen título]

Arráncalle todo el amor aos ollos,
todas as soledades aos versos,
todas as pasiois aos xenitales
secos
        estériles
                    orfos.

Arráncalle todos os días á vida,
toda a vida aos soños
das noites de insomnio.

Arráncalles ás coradas
todo sentir morto
e chora sonrisos,
que mañá 
ha ser outro día
pra verquer todo el sangre
nun novo engano.

Que a vida é andar
e aínda non estamos mortos.

segunda-feira, 8 de fevereiro de 2016

Dina.

Sempre
           Sempre
                       Sempre
podo contar coel tou sonriso,
mesmo condo hasta el célo mouro
chora ácido.
Sempre
           Sempre
                      Sempre
úa luz de inocencia brilla
ente tanta escuridá
nel faro dos tous ollos.

sábado, 6 de fevereiro de 2016

Polvo.

Quen vai zarrar meus ollos
condo xa cansen de ver?
Quen vai pousar a súa mao pequena
na mía cara?
Quen vai procurarme descanso
nas súas oraciois?

E hai tantos Deuses aos que rezar!
Quen vai darme sepultura
e chamarme padre?

A túa muller e fillos
non te esqueicen
non vai brillar en letras de prata
embaxo del meu nome calado.

Non me chamedes.
Non me chamedes pol meu nome.
Pra que quero eu un nome
sin letras de prata.

sexta-feira, 5 de fevereiro de 2016

Non, non somos ánxeles.

             No somos ángeles,
             ni Santos.

Daría un brazo,
este coel que choro versos,
por ser 
nin un Santo
nin un ánxel,
namáis un paisano.
Un paisano
                paisano.

Desos que se visten polos pes,
salen da casa al amaicer
e volven envoltos na noite
a chuchar á filla na frente dormida
e sentir el calor da muller na cama.
Un paisano
                paisano.

De maos fortes,
fortes brazos
e chuchos apaixonados.

Pero tocoume en sorte
ser aprendiz de ánxel,
Santo amateur
desos que fain cereixolada
pra ver el sonriso neno
dos xigantes que me levan,
bendito milagre,
aos Célos xunta Deus Padre.

Non somos Santos,
namáis homes.
Pero que duro é ser solo home,
home solo,
carne e polvo.

quarta-feira, 3 de fevereiro de 2016

Atolar.

Paretz blancas,
batas blancas
y ixa frase que retumba na mia cabeza.

Prau, Paretz crebadas


Dar en tolo dúa puta vez.
Polo menos que daquén lle poda poñer nome
a esta necesidá famenta
de arrancarme as coradas
e botarllas de comer aos cochos.

Dar en tolo dúa puta vez.
E que me enzarren ben fondo,
onde non me alcance el mundo
que manca
e traba feroz nas carnes.

Dar en tolo dúa puta vez.
E que me atiborren a drogas
desas que atontan aos desequilibrados
pra que el soñar desperto
deixe de torturarme fatamente.

Dar en tolo dúa puta vez.
E repetir eternamente
a mesma puta frase,
a mesma puta palabra,
como úa marmota.

Dar en tolo dúa puta vez.
E poder arrancarme as coradas
sangrantes
recubertas de lágrimas,
putrefactas.
E botarllas de comer aos cochos.

Os mendigos.

A verdá,
impórtame ben pouco
se estás inventando
toda esa vida fascinante,
todas esas necesidades sangrantes
(ás veces é tan noxento el mundo).
Se todo form parte deste negocio,
se deste negocio,
                          cousas del oficio,
forman parte os tous sonrisos
e esa fala incesante,
modulada,
que acaricia dulcemente el meu ouguido.

Esa fala incesante,
quiciabes pra matar el silencio,
a violencia
da probeza,
ou pra matar
el atronador ruído
dos meus medos miserables golpiandome nel peto.
Quiciabes chegan os berros das coradas mías
aos tous ouguidos.

Non me importa úa merda
conto hai de verdá
nesta fala desigual e,
moi al meu pesar,
xerárquica
entre dous desconlcidos.

Impórtame ben pouco
desque tou sonriso
abraza dulcemente
a este neno perdido
nas rúas frías
                     baleiras
                                  hostiles
e,
con todo, máis amables que el cuarto propio.