Os mendigos.

A verdá,
impórtame ben pouco
se estás inventando
toda esa vida fascinante,
todas esas necesidades sangrantes
(ás veces é tan noxento el mundo).
Se todo form parte deste negocio,
se deste negocio,
                          cousas del oficio,
forman parte os tous sonrisos
e esa fala incesante,
modulada,
que acaricia dulcemente el meu ouguido.

Esa fala incesante,
quiciabes pra matar el silencio,
a violencia
da probeza,
ou pra matar
el atronador ruído
dos meus medos miserables golpiandome nel peto.
Quiciabes chegan os berros das coradas mías
aos tous ouguidos.

Non me importa úa merda
conto hai de verdá
nesta fala desigual e,
moi al meu pesar,
xerárquica
entre dous desconlcidos.

Impórtame ben pouco
desque tou sonriso
abraza dulcemente
a este neno perdido
nas rúas frías
                     baleiras
                                  hostiles
e,
con todo, máis amables que el cuarto propio.