quarta-feira, 20 de janeiro de 2016

Rezade por min.

A Mònica, a Halima, porque falar de Deus con vosoutras
faime que non morran todas as mías esperanzas de que a
morte non seña máis que un soño.



«¡Ay Antoñito el Camborio
digno de una Emperatriz!
Acuérdate de la Virgen
porque te vas a morir».
(F. García Lorca, "Muerte de Antoñito el Camborio", Romancero Gitano)

 Banda sonora, Marcha d'Antón el neñu.



Condo por fin os meus ollos
maten a luz del mundo al meu alma,
condo el meu último suspiro
recorde todos os nomes que me fixeron chorar,
vivir,
morrer,
respirar,
condo non seña máis que carne podrecendo
(xa lo soi)
rezade por min.

Rezade por min,
vosoutras,
que Deus nada vos pode negar.
Rezade por min
que Deus non pode ter ouguidos
pral máis blasfemo de todos os homes
e a min non me ha de escoitar.

Rezade por min,
vosoutras,
que sodes fe
onde eu soi duda,
que sodes seguridá
onde eu soi medo,
que sodes Deus
onde eu soi Demo.

Rezade por min
condo os meus ollos,
cansos de chorar por nada,
vexan baleiras as concas.

Rezade por min
condo me dean lume e seña polvo
e soe por min úa gaita fúnebre,
e volva á nada.

Condo teña que sentarme nel banco
a ouguir sentencia,
a recibir segura condena,
rezade por min.

Condo se axusten as contas,
condo xa nada quede,
rezade por min,
que Deus non ha fer ouguidos xordos
á dulzura das vosas plegarias.

terça-feira, 19 de janeiro de 2016

E por que non?

«Ak-47
Odio y venganza de ex-combatiente»

                           (Def con Dos, De cacería.)



Salir ás rúas
con palos, bates de béisbol,
con eixadas e foucías.

Salir ás rúas
con gasolina, con lume, con azúfre,
con odio, con rabia.

Salir ás rúas e queimar as cabinas
da puta Telefónica,
queimar el TUA.

Salir ás rúas e queimar ás vellas,
aos nenos, aos homes,
queimar aos bombeiros e á policía.

Salir ás rúas.
A quen lle importa
se ten daqué sentido
ou se estamos tolos?
Se el noso odio é odio positivo
ou se é odio gratuíto.

Naide perguntou condo queríamos
en vano
por que queríamos,
de que valía,
onde nos levaba
ou se nos mataba.

Salir ás rúas e crear el caos,
semar morte
e non deixar títere con cabeza.

Salir ás rúas
con palos, brosas, bates de béisbol,
con eixadas e foucías.

Salir ás rúas
con gasolina, con lume, con azúfre,
con odio, con rabia.

Quen mata.

《Se daquén matase a úa persoa é como se matase a toda a humanidade》
(Corán 5:32)

Esto querías?
Prender al home con dous ollos de cristal
desos que nada ven
pra que pagara un ano de condena perpetua?

Eso querías?
Ou un pouco de atención,
algún regalo,
alimentar el ego?

Eso querías?
Ríos de lágrimas de tinta
verquidas sobre el papel,
sobre a túa porta pechada?

El peor
é a tinta derrochada
en versos inmerecidos.
Tampouco mos pediche.

Esto tías que ofertar?
Úa guapura infinita que ha morrer
condo te vexas vella
con un corpo nel que botar terra?

Verme sangrar polos ollos,
cansado de mirar
                               babar
                                         soñar?

Quen mata a úa persoa
matá á humanidá.

Que desgracia infinita sema nestos eiros
quen mata soños
e arranca corazois?

Vaite,
vaite ondequiras.
Eu xa non te quero
de pé,
al meu lado.

Pero primeiro dime,
pagou a pena?



sexta-feira, 8 de janeiro de 2016

Non é broma.

-- Voume

-- Non te vaias,
deixándome solo,
fráxil,
orfo.

-- Non me vou.
Pero non me quedo.

-- Abóndame.
Abóndame saber
que sigues ei,
del outro lado da parede.
Sentila transpirar
e soñar
            saber
que é el vafo da túa boca.
Non te quedes,
se non ques quedar,
pero non te vaias.

quinta-feira, 7 de janeiro de 2016

Non.

Non,
eu non soi quen tu soñas.
Non,
non son verdes os meus ollos,
non é de aceituna a mía pelella,
eu non vou vir nun cabalo branco
surcando os desertos
                                  os mares
                                                 os días de soledá.

Non,
tampouco es tu a mía Serezade,
os contos cóntomelos eu solo.

E agora onde quedas?
Onde quedan os versos verquidos
sobre tou corpo?
Quen es agora?

Naide.

Capitalismo.

Capitalismo.
Selvaxe,
cruel,
destructor capitalismo.

E quen mide as veces que nos poñemos núa balanza
como cimpre mercaduría?

As veces que miramos el dentame,
el tetame,
el culame,
esos cuartos traseiros,
os cuartos da carteira,
os estudios
e demais merda?

Quen foi a reina del baile?
Quen el mellor bateador del instituto?
Contas veces me puxeche núa balanza?
Contas veces lo fixen eu
midindo el espacio entre nalga e nalga,
os días futuros,
os soños absurdos,
a pasión dos chuchos,
os proxectos persoales,
que son empresariales?

Contas veces pensache
se merecía a pena mercar a xata?
Contas veces pensei
se mercar ou non el boi?

Capitalismo.
É duro.
Levámoslo dentro.

quarta-feira, 6 de janeiro de 2016

Canso.

Contos anos avellaría
mirando
cada un dos tous xestos,
midindo
cada úa das túas palabras,
esculcando
cada úa das túas miradas
e el que,
moi probabemente,
non esconden os tous ollos?

Contos anos avellaría
imaxinando
historias absurdas,
historias que namais iban ser
na mía imaxinación fecunda,
enferma?

Contos anos avellaría
perdendo tanto, tanto tempo,
ganando tantas, tantas lágrimas,
tantas noites sin sono,
tantos días sin soños?

E estou canso.
Xa estou canso.
Canso
como os cais tirados al sol nel verao
Canso,
como os mortos que guardan el silencio.
Canso.

E non atopo acougo,
descanso,
consolo.
Sigo buscándolo nos tous ollos.
Del que non canso,
parece,
é de ser un tolo.

sábado, 2 de janeiro de 2016

Moisés[corazón]Moisés.

Quérote.
Non sempre cho demostro.
Trateite tan mal
tantas veces...
pero,
creme,
quérote.

Antepuxen tantas veces
outros corazois
al tou,
el único meu.
Porque,
realmente,
es el única persoa sen la que morro.

Enténdeme,
non mo puxeche fácil;
non mo puxeron fácil.
Tantas veces quixeron apartarme de ti
que te botei al deserto
sen augua,
sen posibilidá algúa.

Maltrateite tanto
                         tanto
                                 tanto,
levache tantas hostias
porque quixen outros labios
que non foran os tous.
Outros ollos,
outras peles.

Non fun quen a ver
que non hai ollos sen los tous,
nin chuchos sen tous labios,
nin pel sedosa como a túa.

Porque si,
agora mírote nel espello
e véxolo:
Es guapo.

Abofé que es guapo.
Miro os tous ollos tristes
que brillan detrás dos lentes
sempre sucios
pra esconder el que teis nas nenías.

Abofé que es guapo.
Miro os tous labios,
sensuales,
dispostos á palabra e el chucho.

Abofé que es guapo.
Miro as túas maos,
firmes,
dispostas al placer e el abrazo.

Non foi fácil,
sábeslo.
Non foi culpa túa,
nin mía tampouco.

Dixéronnos tantas veces
que era un amor imposible
el noso.

Dixéronnos tantas veces
que había tantos outros labios,
tantos ollos.
Dixéronnos...
Tantas caralladas nos dixeron.

E teis as túas miserias,
si.
Máis teño eu.
Máis tein elos.
E teis a túas virtudes,
esas que nunca reconoces,
porque ódiaste tanto
                               tanto
                                      tanto,
tanto te odias,
como eu te quero.



Non lo esqueizas nunca, meu dulce amor, tenro amor, fráxil amor, eterno amor, el máis leal de todos os amores. Non lo esqueizas,

quérote.