Canso.

Contos anos avellaría
mirando
cada un dos tous xestos,
midindo
cada úa das túas palabras,
esculcando
cada úa das túas miradas
e el que,
moi probabemente,
non esconden os tous ollos?

Contos anos avellaría
imaxinando
historias absurdas,
historias que namais iban ser
na mía imaxinación fecunda,
enferma?

Contos anos avellaría
perdendo tanto, tanto tempo,
ganando tantas, tantas lágrimas,
tantas noites sin sono,
tantos días sin soños?

E estou canso.
Xa estou canso.
Canso
como os cais tirados al sol nel verao
Canso,
como os mortos que guardan el silencio.
Canso.

E non atopo acougo,
descanso,
consolo.
Sigo buscándolo nos tous ollos.
Del que non canso,
parece,
é de ser un tolo.