terça-feira, 4 de junho de 2019

Carta a un pai (II).


Como quixera eu

todas as miserias túas.
Morrer con vida
e non vivir morrendo.

Teño hoi na mesa, 
a máis probe de tódaslas mesas,
un pouco de queixo
e pan de antointe.

Teño hoi as miserias túas
e a cachola fervente
interrogándome cadaldía
qué neno
              qué nena
estou botando al mundo.

Interrogándome cadaldía
qué mundo estou semando
prá nena
            pral neno.

E teño hoi
un corpo tibio
esperándome espido nas noites
nas que,
canso del mundo,
retorno pra repousar os ollos,
el corpo,
el espíritu.
Núa cama na que podo,
como a gata que se fai paxarella
ferme e referme
e renacer feito un home
novo.

Quiciabes todos os homes señan
un home novo
al erguerse cada mañá.

Teño hoi,
xahora,
todo el que podía ter,
e non boto en falta
nada.

E,
al fin,
hoi soi el home máis rico de tódolos homes
na mesa máis probe de tódalas mesas,
con un pouco de queixo
e pan de antointe.

E,
al fin,
podo pechar os ollos,
rir ás gargalladas
e descansar.

E,
al fin,
esto,
esto
era a felicidá.