Carta a un pai.

Úa mesa probe.
A máis probe de todas as mesas.
Un pouco de queixo
e pan de antointe.

Úa velleira mala de levar,
el peso dos anos nos ombros
e a levedá da vida
a paso firme frente os ollos.

A duda eterna
que atormenta a todo home,
«botei ben aos fillos?»,
«cumprín abondo na vida?».

E un corpo
suave
          cálido
                    espido
durmindo al tou lado.

E us ollos
vivos
         brillantes
                         enchidos
de amor pola mañá.

E un nicho.
E úa mao.
Úa mao que zarre
us ollos xa cansados da vida.

Como quixera eu
todas as miserias túas.
Morrer con vida
e non vivir morrendo
esta vida baleira 
de maos amputadas
sen un corpo que acariñar
nin úa vida
que poda chamarse propia;
que poda atesourar.