quinta-feira, 4 de agosto de 2022

Non hai camín.

 Non se pode caminar hacia naiundes

cuando todo está escuro.

Cuando non conoces el destín

nin el orixe.


Non se pode caminar hacia naindes 

cuando non hai motivo.

cuando non conoces el fin

del viaxe.


Non se pode caminar hacia naiundes

cuando non hai ningun camín

nin un triste carreiro

que guíe nesta hostil paisaxe.


Non se pode caminar hacia naiundes.

Non se pode, cuando estas perdido

e tes medo, 

e fáltanche as forzas

e as ganas.




quarta-feira, 27 de julho de 2022

Estrellas nel firmamento.

Quen puidera escribir nas vosas vidas

historias sen prantos

nin lamentos,

historias de alegrías e esperanzas.


Quen puidera escribir con estrellas nel firmamento

as palabras sagradas que trouxeran,

ás vosas almas,

a paz serena.


Esa paz que na mía alma

non atopa aposento.


E é que non se pode dar el que non se ten.



quinta-feira, 14 de julho de 2022

Hacia naiundes.

 Regresaré a la casa,

la casa de mi padre.

Abriré las ventanas 

y que las limpie el aire.

"Regresaré a la casa"

Labordeta.

 

Non ha llimpiar ningún aire 

os retratos das paredes. 

Non ha renovarse el llouxado.

Non ha de llimpar ningún aire

e ningún rincón branquiado veredes. 


Xa non queda llouxado.

Xa non quedan paredes. 

Xa non quedan paredes 

nin terra fecunda

na que prendan os rosales.


Xa non corre ningún regueiro

a morrer nel porto 

onde soñaba un mundo outro. 

Xa non corre ningún regueiro, 

regueiro que xa naceu morto. 


Soi eu el único que corre 

a morrer nun porto 

de augua afogada. 

A morrer nun porto, 

en nada. 


El único que corre

hacia naiundes.


Volou tolla 

tolla pega furtiva 

volveuse tolla 

arroubando nel pico

todo el que brilla. 


Volou a pega 

envolta en lluito, 

envolta en semprevivas.  

Volou a pega 

coas mouras serpentías. 


Volou mísera e furtiva 

queréndome llevar, 

da súa tollura cautiva, 

queréndome llevar 

el que eu non tía. 


Volou a pega

mazcarada de alegría. 

Volou a pega 

llevándome todo

el que eu non tía.


Deixoume caminando solo 

hacia naiundes.





domingo, 24 de abril de 2022

A mía patria.

 A mía patria non son as glorias del pasado, 

que si, pesan,

mais non tanto como el futuro infinito

como el mar.

A mía patria son os devanceiros,

mais sobre todo os que vein detrás,

que miran al infinito del mar

coa mesma inocencia coa que miran

al infinito das súas vidas por empezar.


A mía patria é este mar infinito,

que se tiras de frente dicen que chegas

á verde Irlanda

ou á lonxana Cuba,

onde tantos dos nosos foron a dar.

A mía patria son os tous pes espidos

deixando úa pisada na area

que pronto ha ser borrada,

úa pisada na mía alma

que non vai desaparecer enxamais.


A mía patria fala nas linguas dos meus,

dos que foron,

dos que viron,

dos que faltan,

dos que están.


A mía patria é a risa dúa nena

xogando coel mar.




terça-feira, 22 de março de 2022

Camíos andados.

Imos andando
camíos xa andados.
Naide fai camíos
nunca feitos.

Andamos camíos
que outros andaron
reinventando
lo xa inventado.

Andamos camíos
que outros encharcaron
coas llágrimas
                     coel sudor
                                    coel alma
seguindo pasos marcados.

Imos andando
camíos xa andados
pra que el sangre novo
enanche os nosos pasos.




segunda-feira, 7 de março de 2022

Islla dos Pataricos.

Islla dos Pataricos,

del outro llado del mar,

onde Polifemo cego quedou

e Ulises aos sous homes perdeu.


Islla dos Pataricos,

del outro llado del mar,

onde as almas dos nosos

van descansar.


Chórante as ondas

con berridas e bramidas,

chórate el mar,

como non te vai chorar!


Islla dos Pataricos,

del outro llado del mar,

onde Polifemo rompeu a chorar,

sen poder a Naide culpar.


Islla dos Pataricos,

del outro llado del mar,

dende onde miras pra nós

neste el noso naufragar.


Has comernos as coradas todas,

Islla dos Pataricos,

has vernos chorar,

del outro llado del mar.


Has vernos escondidos

tras as pellellas das ovellas,

has vernos tremar,

del outro llado del mar.


Has vernos maldecir a Polifemo,

máis imos maldecir a Posidón,

que coas súas ondas tollas

llevanos al tou atolón.


Islla dos Pataricos,

del outro llado del mar,

has vernos chorar,

mais nunca naufragar.



Foto grande: Illas das Portelas, Meirengos (Ribadeo).


quinta-feira, 3 de março de 2022

Cuando a Patria chama.

Onde deixache a túa dulce casa,
amigo Vládimir,
da que subiche al tren que ha llevarte
a terras llonxanas?

Onde deixache á dulce Irina,
que iba encher a túa vida
núa pequena aldea llabrega
das túas terras del Norte?

Onde deixache al tou pai enfermo,
amigo Volódimir,
que descanso pedía na súa cama
nun barrio obreiro del Oeste?

Onde deixastes as vosas vidas?
Esas vidas que eran vosas,
antias de que en vida
vos deran úa bandeira por mortaxa?

Alló van os treis
imparables,
baxo el augua que axeitín chora
os vosos destíos inevitables.

Corre Vládimir!
Corre Volódomir!
Chámavos a Patria
sedenta del voso sangre novo!

Sedenta da vosa mocidá
chama a Patria aos vosos brazos,
ás vosas maos,
que non han coller nin aixada nin martello.

Que fusiles han coller,
que han esfaragullar sangrantes amapolas
e arrancar coradas enemigas.
Que vos chama a Patria!

Probe de ti,
amigo Vládimir.
Esfaragulladas as amapolas
non has poder poer ningúa
nos rizos de ouro
da dulcísima Irina.
Quedou elluitada antias de viuda.

Probe de ti,
amigo Volódimir.
Esfaragulladas as amapolas
non has poder poer ningúa
na lápida fría
del tou amantísimo pai.
Marchou sen un fillo que lle cerrara os ollos.

Alló, nas estaciois,
ruxen os treis militares.
Cargados de héroes de guerra.





sábado, 19 de fevereiro de 2022

Antroido.

Chega Antroido

Antroido chega

e toca enmascarar.


A Vida enmascara de Morte,

de Morte a Vida enmascara.

A Morte de Vida viste,

de Vida viste a Morte.


Chega Antroido

Antroido chega

e toca enmascarar,

enmascarar toca.


De sonrisos enmascaran as llágrimas

de felicidá as mías coradas.

As coradas mías visten

cun lluito de mil colores.


Porque enmascarar toca,

toca enmascarar

e chega Antroido

e la vida es un Carnaval.


Enmascaran os corvos mouros

de vivaces andolías

e de paporrubios  alegres vestidas

cubren as pegas os mouros lluitos.


Chega Antroido

Antroido chega

e tu,

maldita a gracia,

vististe de ausencia.