Vai pasar.

Esto vai pasar.
Aínda menos mal.
Aínda menos mal
que vou deixar de escuitar 
os vosos altavoces,
os vosos aplausos
á Sanidade Pública
que nunca defendistes
e al rei.
Que, por aplaudir,
podemos aplaudir a Popeye.

Aínda menos mal
que vou deixar de sacar el can
como quen sale por coca...

Esto vai pasar,
e ides volver al individualismo
brutal,
a botarlle a culpa aos chinos
e al feminismo.

Ides gañar,
eso sí,
el sano vezo
de ser como a Gestapo
e vixilar aos vecíos.

Esto vai pasar
e ides volver ser os de sempre.
Pero con máis medo.

El día del fin del mundo.

El día que chegue el fin del mundo,
que el caos veña despacín,
sen despertarnos.

El día que chegue el fin del mundo,
que el Apocalipse me pille deitado
xunta ti.

Que non te desperten os xinetes
mentres embobado acaricio as túas costas 
e me baño nel mar dos tous ollos pechados.

Que non monten maraballo,
que deixen que a pel túa
funda coa pel mía.

El día que chegue el fin del mundo,
que non cambie nada,
que nos deixe enzarrados pra sempre
entre as nosas sabas confinados.

El día que chegue el fin del mundo,
que seña tou corpo
el único fougo que me consuma.