quinta-feira, 30 de junho de 2016

Ruralfobia.

«Se fain esto aquí, imáxínate que non fairan os negros». «Lo pouco que se lava, imaxínate de ser xitano». «Vaia forma de conducir, nin que fora úa muller»... e asina podería reproducir corentamil tópicos, corentamil fobias, corentamil prexuicios colos que, se sodes xente de ben, diríadesme «Moiso, es imbécil, non hai máis». E é que, polo menos en determinados ámbitos, é políticamente incorrecto reproducir prexuicios contra as minorías (outro día falaremos de que é ser minoría, minoritario ou minorizado...). Pero aínda con todo, mesmo nesos ámbitos progres é aceptable dicir cousas como «son xente de poblo, claro, cómo van entendelo», «imaxínate vivir nun poblo, aí hai máis homofobia/machismo/xenofobia...». E aquí faigo un alto nel relato pra manifestar lo que probablemente seña un prexuicio meu, pero curiosamente esas afirmaciois nunca las sinto en galego, en asturiano ou en cualquera outra lingua minorizada, síntolas todas en castelán (e é que os discursos políticos dominantes maniféstanse seguindo a lóxica del poder).

Vai pouco lía en internet úa carta sobre el suposto fraude electoral das últimas elecciois estatales (non me vou manifestar sobre ese suposto fraude). Escribía un rapaz de Barcelona que fora presidente dúa mesa electoral onde relataba/denunciaba úa serie de irregularidades (das que, en todo caso, él como presidente da mesa será el principal responsable) e acababa el relato dicindo algo asina como que se pasa esto en Barcelona, que non pasará nesos poblos da España profunda... (aquí teño el enlaz) condo diz «pensad en uno de esos pueblos o ciudades pequeñas donde todo el mundo se conoce».

Aínda onte fun a úa charla sobre a violencia contra el colectivo LGTB e úa asistente manifestou que como é de poblo soporta máis comentarios homófobos. Outra asistente manifestou as súas dudas sobre que nel ámbito rural e nel urbano haxa grandes diferencias en ese sentido e a conclusión foi aplastante... Condo úa persoa nun poblo diz «mariconadas» é distinto, máis agresivo, que condo úa persoa de cidade diz «mariconadas». Que estraña razón fai que úa mesma expresión teña distintas connotaciois e distinta intensidade según lo diga úa persoa de poblo o de cidade?

Imos partir de que ser de poblo o de cidade é úa cousa circunstancial. Asina, eu nacín en Uviéu, crieime en Mouguías e agora vivo, circunstancialmente en Uviéu. Del mesmo xeito, hai xente que criándose núa cidade acaba vivindo nun poblo... Imos partir de que en Asturias temos cidades moi rurales (hai caseirías en pleno barrio de Fozaneldi, en Uviéu) e poblos moi urbanos (hai moitísimos traballadores industriales nos poblos). Imos partir que naide, naide, vivíu toda a vida sen salir del sou poblo. Nese sentido, dicíame un amigo sardo de poblo, que na súa experiencia a xente de poblo iba cada pouco ás cidades a amañar papeles, a consumir ocio... en contra, a xente das grandes cidades pode vivir (e moitas veces vive) sen salir del sou barrio... Imos partir de que a sociedade dominante é urbanocéntrica, polo que a xente dos poblos conocemos os discursos oficiales das cidades, pero non al revés... Dito doutro xeito, en Asturias podes topar con xente que sintira falar de Lavapiés pero non de Pezós ou de Riosa, el desconocemento non é mutuo, dase dúa parte (a hexemónica) hacia el outra (a minorizada).

Occidente desenvolveu úa sociedade na que é políticamente inaceptable espresar abertamente opiniois contrarias contra determinados segmentos da población (os minorizados), pero na que aínda se pode falar de «catetos», «garrulos»... Ou, nel mellor dos casos, nos que se pode falar de forma paternalista desa probe xente que aínda vive nos poblos.

A población rural, é certo, está moi avellada (en Asturias toda a población está avellada), pero crear el retrato robot de persoa de poblo vella corresponde a un estereotipo interesado. É que non somos de poblo a xente moza? Por non falar del estereotipo que se bota contra a xente de idade (especialmente a rural, pero tamén a urbana), como se os vellos foran, de forma natural, retrógrados, e os novos foran, naturalmente, progresista (seña el que seña eso).

Todos os estereotipos que, sistemáticamente, podemos ouguir contra (contra, non sobre, porque son estereotipos agresivos, que nos violentan) as persoas de poblo son XENOFOBIA, por parte dun segmento da población que entende que son de cidade (insisto na realidade circunstancial de ser dun sito ou doutro) e nós, os aldeanos, somos os outros... «que rural eres» ou «tú llevas mucho tiempo en Oviedo, no eres igual», son comentarios que ouguín ben de veces (parece ser que eu antias de vir a Uviéu era un retrógrado homófobo e machista, pero el paso pola capital deume un barniz de civilización que me faltaba), en ocasiois de xente que forma parte doutros colectivos minorizados que se horrorizarían (con razón) se eu fixera comentarios similares contra (insisto, contra) el sou colectivo minorizado.

É, a ruralfobia, úa realidade aceptada socialmente. E como dixo úa compañeira onte, nesa charla sobre violencia LGTB que mencionei, as fobias non son realmente fobias, son posturas políticas, non medos irracionales. Un non padece de homofobia como pode padecer de aracnofobia, senón que é úa postura política que se impulsa dende el poder. Del mesmo xeito, a ruralfobia, é úa postura política que se potencia dende el poder (todos os estereotipos que se botan dende os mass media, por caso, non son casuales). Quiciabes, precisamente pol caracter circunstancial de ser de poblo ou de cidade, e el éxodo rural que fai que búa parte da mocidade que emigra a cidade se identifique precisamente coa cidade e non coa xente que si quedou nel poblo (talmente que marchar ás grandes urbes é úa sorte de éxito persoal, de superación, e máis exitoso el que emigra a Madrid que a Uviéu), fai máis difícil entender a ruralfobia como el ataque a un colectivo, anque seña namáis porque ese colectivo non ten identidade de tal e, en ben de casos, quer reproducir a identidade hexemónica (como pasa con ben doutros colectivos). 

Al final, os de poblo, temos dúas alternativas, ou fernos de cidade ou asumir que somos como a avola da fabada... ueheheeeeiii. E esto, dende os ambientes progres e combativos.

Acabamos sendo úa puta risión de nós mesmos...

domingo, 26 de junho de 2016

Asturias 2.0.

Aínda non sabemos nada del resultado das elecciois estatales (aínda queda moito pra que salia el reconto, son, nel momento que escribo estas linias, as 19:10) e xa están as redes sociales botando fume vaticinando resultados electorales (en realidade xa levan semanas de oráculos amateur). As elecciois, pero estas moi particularmente, tein sempre el sou componente de holliganismo, de votar aos meus porque son os meus e de sodes todos úa puta merda menos os meus, que son a hostia en verso. Esto é, apelar aos sentimentos máis irracionales, máis tribales da xente, anque moitas veces se esconda detrás de úa falsa retórica intelectual (intelectualoide e intelectualista) en que os programas pouco importan...

Eu non vou ser menos e vou falar dos meus. E é que eu esta vez votei (non votara en decembre). E votei pol enemigo. Votei pol enemigo porque nestas elecciois (bueno, nestas e nas anteriores, e nas anteriores, e as anteriores tamén...) non se pode ser asturiano, soberanista, de esquerdas, feminista, internacionalista... e non votar pol enemigo (non sendo que non votes ou votes nulo). Porque si, votei por quen nos dá el coñazo constate coa grande nación española (esa nación na que non creo e que, ademais, quero destruir). Quen tampouco prantía que se retiren, xa que falamos de política estatal, as vallas de Ceuta e de Melilla, quen defendeu a Unión Europea tanto como a casta...

«Entós por que los votache?», cabe perguntar. Non sei, supoño que eu tamén (tu quoque, Brute) me deixei camelar polo novo, pol botar (con B, nesta ocasión) aos de sempre, pol cambeo que ben sei que non cambia nada, pero que podera abrir novos escenarios políticos onde, quen sabe, quiciabes téñamos a un interlocutor que, polo menos, nos identifique como interlocutores... Dito doutro xeito, vexo máis probabilidades de sentarme núa mesa con Sofía Castañón que con Adriana Lastra, anque despois Sofía Castañón teña que envolverse na bandeira española, na da UE, nel euro... porque xa se sabe que Madrid...

A cuestión é que vivimos na era 2.0, e na era 2.0 vexo el marcaxe de paquete en tempo real e penso se de verdade quero determinados interlocutores. E vexo lo crudo que lo ten el soberanismo asturiano (aínda menos mal que Croacia botou a España da Eurocopa), e vexo úa realidade que non sei se vai solucionarse sentando ás mesas improbables a tal ou cual interlocutor ou luitando nas rúas... nas rúas? Con que forza? Con qué efectivos?

E non desespero, sigo prantiando a necesidade de luitar pola soberanía, de traballar por un marco político que nos dea a posibilidade de, polo menos, emprincipiar a andar, de siguir construíndo úa alternativa propia... E soi plenamente conscente de que nos queda demasiado por andar, demasiado. Pero que é andable. E é urxente.

terça-feira, 21 de junho de 2016

26X.

Despois de que as Cortes Xerales non foran quen a constituir un Goberno de España, convócanse úas novas elecciois que, en gran medida, están prantiándose como úa segunda volta das anteriores, por máis que el sistema electoral español non seña (creo que afortunadamente) de voltas (máis común en sistemas presidencialistas).

Úas novas elecciois que se venden como úa especie de remix das anteriores, onde a gran novidade parece ser a xuntura de IU, Podemos e Equo núa coalición, Unidos Podemos, na que a coalición históric que lidera Alberto Garzón parece perder todo el peso en beneficio da nova formación que lidera Pablo Iglesias. E é que nestas elecciois el asunto dos liderazgos personales parece ter moito peso, máis que os discursos políticos, as dinámicas históricas ou as traxectorias políticas.

Úas elecciois nas que, como sempre nas elecciois estatales, úa población de un millón de habitantes pouco peso pode ter sobre 40 millois. E aínda imos ter que estar agradecidos pol sistema de circunscripciois que, polo menos, non nos condenan al total anonimato, se ben é verdade que a representatividade territorial nas Cortes Xerales podería prantiarse doutros moitos xeitos e, sobre todo, que nós (as soberanistas e os soberanistas) reclamamos conto menos úa maior descentralización que faiga que non necesitemos ter moitos representantes en Madrid pra poder fer políticas asturianas dende Asturias (del mesmo xeito que reclamamos esa mesma descentralización dentro del noso país).

Un remix electoral que non sólo deixa Asturias, pra non variar, fora de xogo, senón que insite na mesma idea de sempre, que namais hai un xeito de fer política e é presentarse ás eleccióis e/ou votar. Outra vez, a ilusión de un país (España, claro, el único país que é tido en conta) pasa polas urnas, nunca pol traballo organizado, pola militancia diaria, pola creación de discurso nas rúas, nas prazas, nos centros de traballo, de estudio... (onde quedou aquelo de tomar as prazas?). Un xogo electoral que, ademais, deixa fora, outra vez, tantos e tantos debates que habrían tar sobre a mesa. Asina, aínda ningún partido dos cuatro grandes (e é que pasamos del bipartidismo al tetrapartidismo) prantiou quitar os valados da vergonza que levantan en Ceuta en en Melilla, ningún dos cuatro grandes prantiou un aloxamento importante de refuxiados sirios (vale, vale, si, nun plano teórico si se prantiou... pero non se están poñendo nin números nin infrastructuras enriba da mesa), ningún prantiou a salida da OTAN, ningún prantiou avanzar en políticas de soberanía alimentaria, de soberanía enerxética... (anque fose pensando en clave española), e mesmo na cuestión del modelo de Estado, se ben Podemos afirmou vai tempo defender un referéndum en Cataluña, agora parece que queda todo en augua de ovos.

As políticas estatales, necesariamente, han contar coas políticas autonómicas e locales... e aquí tampouco podemos vernos moi contentos. Probablemente el principal logro dos novos en Asturias fora precisamente el da capital, anque en Uviéu ás veces costa caro diferenciar as novas políticas das vellas, e topámonos con úa Policía del Concello especialmente feroz al hora de cumplir úa lei ciudadana que, de momento, os novos non foron a derogar.

Dos vellos pouco se pode dicir. Son os de sempre. Os que levan tanto tempo machacando este país, os que se enriqueceron con fondos mineiros, coa Educación (aí esta el caso Renedo), os que fixeron úa lei mordaza a midida pra que naide poda protestar... 

Pero úa cousa tein en común os novos e os vellos, e é sobrestimar el poder electoral. E non, eu non soi particularmente anarquista, nin creo que haxa que eliminar as instituciois. Creo, pol contrario, que hai que fortalecer as instituciois con un verdadeiro poder popular, lo que, dende un prisma asturiano, é ben fácil, xa que somos un país de namais un millón de habitantes repartidos en 78 concellos e mais de 300 parroquias (qué fácil resulta el asamblearismo e a descentralización condo botamos mao del dereto consuetudinario asturiano). Non estou en contra de gañar as instituciois, por suposto que non, pero... sírvenos de dalgo gañar as instituciois condo somos incapaces de gañar a xente? Se non somos capaces de gañar as rúas, el sentido común (porque lonxe de convertir el sou sentido común nel sentido común hexemónico, dalgús el que fain é convertir el sentido común hexemónico nel sou sentido común), que podemos esperar dúa pugna meramente electoral? Úa ensalada de números colos que negociar col enemigo?

A esquerda soberanista asturiana ten moito que fer, sen dúbida. É moito máis el que nos queda por andar que el que andamos, moito máis el que nos queda por aprender que el que aprendimos, moito máis el que nos queda por construir, que el que construímos... Pero non podemos perder de perspectiva algúas cousas básicas, como que a política se fai dia a día nos espacios que compartimos con compañeiros, con vecíos, con amigos... Mesmo con xente que a priori podera parecer que non ten moito en común con nós. Que a política non é un cambio de cromos, senón úa andadura persoal e colectiva na que ún vai acumulando bagaxe e experiencias, e que non podemos acumular bagaxe e experiencias con outras persoas se a estas persoas namais lles reservamos un papel na política, votar. Que non queremos xente que nos dea el sou voto e a súa confianza (cega, acrítica...) senón xente que bote a andar con nós na construcción dun futuro mellor, encontrándonos e desencontrándonos hasta topar espacios comuis nos que construir de tu a tu, sen necesidade de que naide marque el camín.

Estas elecciois Asturias é a gran ausente. Pero non sólo en clave nacional, tamén en clave social. Grandes ausencias hai condo non se poñen enriba da mesa tantas e tantas cousas que se tían que poñer, e máis condo non se fai por úa estratexia del silencio (eso mellor non falalo agora, que igual quita votos...).

Por eso, anque eu vou prantiarme moi seriamente votar estas elecciois (non lo fixen nas pasadas), el que teño claro é que a política non se fai cada cuatro anos. E que non quero que naide discurra por min.



final_galast_web

sábado, 11 de junho de 2016

A primeira proba.

Son moitas as probas.
As probas da tolura son moitas.
As probas del ausencia
de Deus.

A proba de que Deus non existe
é que aínda non fexo caer sobre nós
un auguaceiro de fougo e azufre.
Ou lo mesmo
prefire castigarnos asina.
Deixándonos el libre albedrío
dos miserables.

A proba de que Deus esqueiceu
os nosos nomes,
as nosas caras,
aos sous fillos,
son estos versos
que,
aínda hoi,
recordan os tous ollos
(e as súas lágrimas,
as mías),
señas quen señas.

quinta-feira, 9 de junho de 2016

Os mapas cor-morado, ou dibuxar a túa mirada.

No último quartel do Século XIX surgiu a certos políticos portugueses a ideia de formar um vasto domínio em África Central que, atravessando o continente de parte a parte, desse continuidade aos territórios de Angola a Moçambique [...] de modo que o Mapa Cor-de-Rosa traçado alargava as posses de Portugal na África até abarcarem "do Atlántico ao Índivo".

Ramon Lôpez-Suevos Fernández, "Dos mapas Cor-de-Rosa. Agália, outono 1987.


Se eu tuvera fame
nun había ser cartógrafo de nada.

Moncho Martínez Castro, "El cartógrafo" Cartografía de nayundes, Trea, 2009.


Hei ser cartógrafo
del dolor da túa pel.
Hei ser testigo
xordo
        mudo
                cego
dos silencios gravados a escala
nos mapas escuros
de noite zarrada.

Hei ser cartógrafo de naiundes,
que é el tou destín.
E condo al fin despertes á vida
hei ser cronista secreto
dos ameiceres máis dulces.


Estoupanme os ouguidos
colos berros del silencio.
Estoupanme os ouguidos
colo que non se diz.
Estoupanme os ouguidos
pero namais tu sangras
por us ollos
cansos de chorar.

Se eu fose paisano
habría dibuxar outros mapas,
noutros coiros,
a punta de navalla.
Pero non soi máis que neno
e hei dibuxar mapas tristes
de trazos imprecisos
a golpe de lágrima.

Outros,
valentes paisanos,
paisanos, paisanos,
paisanos-nada,
han dibuxar
mapas de imperios
                           reinos
                                    dominios
imaxinados
con tinta morada.
Cren poseerte
e non poseen nada.

sexta-feira, 3 de junho de 2016

Fillos de Caín.

El Señor dixo «El que mate a Caín lo pagará sete veces». E el Señor puxo úa señal a Caín pra que, se daquén lo topaba, non lo matara.
Xénesis 4,15
Ya no sé no contra quién debo luchar,si es contra mí o contra los demás.  Habeas Corpus, Mente enferma en un cuerpo sano.



Fillos de Caín!
Vosoutros que levades a marca
del que asasina al irmao,
al amigo,
al igual.
Fillos de Caín!
Vosoutros que tapades,
fatamente,
a marca
con turbantes
                   sombreiros
                                  maquillaxe.

Fillos de Caín!
Credes que non la vexo?
Véxola nas vosas frentes,
brillando
            ofendendo
                          mancando.

Credes que non me queima?
Na mía propia frente
queima
         manca
                  cheira.

Frentes abertas dos fillos de Caín!
Mirade!
Mirade!
Mirade!
Mirade a mía marca!

Gólovos,
fillos de Caín.
Gólovos.
A min non me enganades.

quarta-feira, 1 de junho de 2016

Aviso.

Como se fose un desos rapeiros negros
de videoclip.
Desos de cadeas
de ouro
falso.

Recén salido de Harlem.
Recén salido de Mouguías.

Un día collo úa pipa
e armo un maraballo
de la de su puta madre.
Un día collo úa pipa.
Un día salio da casa
pra matarvos a todos.

Esto
non é poesía.
Esto
é un aviso.