quarta-feira, 29 de abril de 2015

Buscando a Dios, al vento del Mundo.

«I tots,
tots plens de nit,
buscant la llum,
buscant la pau,
buscant a Déu,
al vent del Món»
                         (Raimon, Al Vent).


«I al hora nona berrou Xesús con voz potente: "Eloí, Eloí, lamá Sabajthaní?", qu quer dicir "Meu Dios, meu Dios! Por qué me abandonache?"»
                                       (S. Marcos 15, 34).



Únde tas?
Búscote na escuridá dos meus oios
i nun soi a atoparte.
Sei,
sei que tas ei.

Unde rediós tas?
I nun lo ves.
En cada cagamento
úa oración.
Quiciabes tu nun nos busques.
Quiciabes xa nos atopache
i caiche na cunta.
I é que, en verdá,
somos pouca cousa.

Ou non.
Non.
Cago en Dios
(en cada cagamento úa plegaria).
Non.

Creo.
creo que tas ei.

Os oios enormes,
os pequenos rostros
de pequenas maldades
de grandes inocencias,
de llágrimas de cocodrilo
i sonrisos de sinceridá
nun
poden
ser
pouca
cousa.

Pouca cousa tampouco poden ser os oios pequenos de maos grandes,
de recordos da guerra i os tempos da fame,
del trabaio nel monte i nel gado,
de sonrisos desdentados.

Nun poden ser pouca cousa
as maos cariñosas
de didos llargos
penetrantes
en fendeduras cavernosas.
Llabios de chuchos efímeros
como el aire
i llinguas resbalosas.

Non,
nun
poden
ser
pouca
cousa.

Pouca cousa nun poden ser
as maos que pasan el vaso,
de mao en mao,
de boca en boca,
de dentes que ríen as alegrías
i ensínanse feroces a aquellos,
os que si son pouca cousa,
muito tolete,
llei peligrosa.

Quero crer,
quero crer que tas ei.

Pero tu,
únde tas tu?

Porque teis que tar.
Probable,
improbable,
posible,
imposible,
obrigado.
Obrigado?
Obrigado por nada.
Obrigado por todo.

Únde cago na cona que te botóu
(en cada cagamento úa plegaria)
tas?

Dudo,
dudo que teas ei.

Búscote i nun soi quen a atoparte.
Xa me costa caro atoparme eu
entre tanta escuridá.
Nun te vexo.
Cago en Dios.
Cago
en
Dios.

Anque seña namáis por terte enfrente.

sexta-feira, 3 de abril de 2015

A mía pequena paia mental de un Venres Santo ás doce menos cuarto da noite.

«Non hai lugar tan escuro que poda cubrirte
tes cores de teu e aire para respirar.
Non hai palabras tan febles que non signifiquen 
nin bágoas en val, nin vigor que as evite»
                                               Carmen Rodríguez (Cousas).


Nun son poucas as veces que as pequenas cousas son cousas grandes. Nun son poucas as veces que as pequenas cousas sirven de "repaso" pra grandes lecciois que, anque ún crea que ten xa aprendidas, vai aprendéndolas i reaprendendolas a pouco i a pouco a lo llargo da vida.

Por caso, úa tarde de praia pode servir pra reprantiarse, por dicir un daqué, a propia rellación de ún mesmo col sou corpo. As rellacióis que temos col noso corpo as máis das veces é hostil. É hostil como lo é a rellación con outros aspectos de nosoutros mesmos. I é que tamos demasiado avezados á cofrontación, asina que de tanto que naturalizamos que el medio que nos arrodia (a rúa, el trabaio, a xente...) é hostil, acaba sendo natural que el noso propio corpo seña hostil, que as nosas propias limitaciois (ou el que nosoutros interpretamos como limitaciois) nos señan hostiles, i acabamos naturalizando a hostilidá hacia nosoutros mesmos.

Por caso pasa que condo salimos á rúa imos mirando con desconfianza a todos os que nos arrodian. Mesmo condo tratamos con xente a la que conocemos (úas veces máis i outras menos) acabamos tendo úa actitú de desconfianza, el «por qué me dixo eso?», «qué esperará/quererá de min?», «por únde vai salirme agora?», que case de manera natural acaba sendo úa desconfianza hacia nosoutros mesmos, anque nun séñamos quen a verbalizallo de este xeito.

I se úa tarde de praia pode servir pra reprantiarse a nosa propia rellación col noso propio corpo, tamén pode dar pe a dalgúa conversación sobre a forma de entender a nosa sexualidá i a nosa identidá de xénero. I é que as pequenas conversaciois que salen un pouco asina, sen saber por qué van salindo, ben de veces acaban sendo realmente enriquecedoras, se somos quen a llevarnos el que escuitamos i el que falamos na cabeza i dedicarlle daqué de tempo, despois, pra rumiallo na tranquilidá da nosa soledá.

Del mesmo xeito ún pode descubrir que el que pensaba que son llimitaciois obxetivas os demáis nun las ven como tal, i é que a xente que nos quer é, ás veces, máis xenerosa al hora de xulgarnos que nosoutros mesmos. I, sobre todo, ás veces al hora de xulgarnos puemos máis el acento nel que tamos fendo mal en cunta de puello nel que podíamos (i podemos) tar fendo ben.

Ás veces pasa que el camín que tomamos ta chen de xente fabulosa coa que caminar ese camín. Xente coa que, úas veces, compartes os días i as horas i, outras veces, ves namáis de ralo en ralo (i é que nun sempre podemos ver todo el que queremos á xente que nos enriquece, pero ei tán, enriquecéndonos).

As veces pasa que el meior espeio pra mirarse a ún mesmo ta na xente que un mesmo ten cerca. I é que tan mal nun podemos tar féndolo condo temos os compañeiros de viaxe que temos.

Compañeiros i compañeiras que tein colores de sou i aire pra respirar i pra fernos respirar. Compañeiras i compañeiros a los que nun cubre nin el máis escura escuridá, de palabras tan fortes que por pequenas que señan, significan. Pequenos renglois sobre os que escribir lletras pequenas.