quarta-feira, 29 de abril de 2015

Buscando a Dios, al vento del Mundo.

«I tots,
tots plens de nit,
buscant la llum,
buscant la pau,
buscant a Déu,
al vent del Món»
                         (Raimon, Al Vent).


«I al hora nona berrou Xesús con voz potente: "Eloí, Eloí, lamá Sabajthaní?", qu quer dicir "Meu Dios, meu Dios! Por qué me abandonache?"»
                                       (S. Marcos 15, 34).



Únde tas?
Búscote na escuridá dos meus oios
i nun soi a atoparte.
Sei,
sei que tas ei.

Unde rediós tas?
I nun lo ves.
En cada cagamento
úa oración.
Quiciabes tu nun nos busques.
Quiciabes xa nos atopache
i caiche na cunta.
I é que, en verdá,
somos pouca cousa.

Ou non.
Non.
Cago en Dios
(en cada cagamento úa plegaria).
Non.

Creo.
creo que tas ei.

Os oios enormes,
os pequenos rostros
de pequenas maldades
de grandes inocencias,
de llágrimas de cocodrilo
i sonrisos de sinceridá
nun
poden
ser
pouca
cousa.

Pouca cousa tampouco poden ser os oios pequenos de maos grandes,
de recordos da guerra i os tempos da fame,
del trabaio nel monte i nel gado,
de sonrisos desdentados.

Nun poden ser pouca cousa
as maos cariñosas
de didos llargos
penetrantes
en fendeduras cavernosas.
Llabios de chuchos efímeros
como el aire
i llinguas resbalosas.

Non,
nun
poden
ser
pouca
cousa.

Pouca cousa nun poden ser
as maos que pasan el vaso,
de mao en mao,
de boca en boca,
de dentes que ríen as alegrías
i ensínanse feroces a aquellos,
os que si son pouca cousa,
muito tolete,
llei peligrosa.

Quero crer,
quero crer que tas ei.

Pero tu,
únde tas tu?

Porque teis que tar.
Probable,
improbable,
posible,
imposible,
obrigado.
Obrigado?
Obrigado por nada.
Obrigado por todo.

Únde cago na cona que te botóu
(en cada cagamento úa plegaria)
tas?

Dudo,
dudo que teas ei.

Búscote i nun soi quen a atoparte.
Xa me costa caro atoparme eu
entre tanta escuridá.
Nun te vexo.
Cago en Dios.
Cago
en
Dios.

Anque seña namáis por terte enfrente.

Nenhum comentário:

Postar um comentário