Á xeración que nel Reino de España medramos con Cobi e Curro, ou coel Tebeo de Ibáñez (recentemente falecido), ensinarannos nas clases de Ciencias Sociales daquela EXB que España era una nación de naciones. Aquelo ensinábanlo nas escolas, mais tamén era algo que se escuitaba nos medios de comunicación. Era el xeito nel que aquela España postfranquista explicaba el paso dun Estado centralista a un Estado das Autonomías. Aquela España de las Autonomías, de la que, daquela, tanto se falaba.
Colexio de Xarrio. El idea da nación de naciois era transmitida desde a propia escola e asumida por todo el espectro político.
Aquela expresión, nación de naciois, non deixaba de ser sumamente imprecisa e ñoña. Imprecisa porque, qué é úa nación de naciois? El concepto de Estado plurinacional é claro, pero non é lo mesmo que se transmitía naquela nación na que cabían naciois, que non eran naciois senón nacionalidades históricas, rexiois e, como nel noso caso, algúa comunidá histórica, pero úa nación úa e indivisible, España. E ñoña porque pretendíase acabar dun plumazo con cualquera aspiración soberanista núa sorte de abrazo de unicornios bañados en purpurina. Cataluña, el País Vasco, ou Murcia xa eran pequenas naciois dentro dúa nación grande, e xa tían el maior nivel de autonomía posible (outro mantra que non por falso tuvo menos peso). Dábase, asina, a idea de que non cabía en España conflicto territorial, e case non cabía conflicto político, xa os rojos e os azules se perdoaran y xa recuperáramos aquel abrazo fraterno entre españoles, naquela Transición exemplar na que non se falaba de presos, asasinatos...
Pero, con todo, chegamos á década dos 90, a aquel Barcelona 92 e Sevilla 92. Al «váyase, señor González». E España siguía sendo, en palabras dos medios de comunicación e dos maestros nas aulas, úa nación de naciois, fora lo que fora eso. E se na escola ondeaban bandeiras (poucas veces pasaba), non podía faltar la asturiana, pois vivíamos na España das Autonomías. E el discurso oficial era que, como ciudadanos españoles, podiamos sintirnos máis españoles ou máis da nosa comunidá autónoma, e non pasaba nada. E os asturianos puían bandeiras asturianas nas bandexas dos coches (algo que xa non se ve), e aquelo era normalidá constitucional.
Dícenos agora el candidato del partido con nome de diccionario (irónicamente), que se él goberna coel PP, vai haber conflicto en Cataluña. Lo certo é que el procés vai xa muito que entrou en vía morta. A Generalitat vai tempo que non volveu falar delo, os CDR vai tempo que non se sabe delos... En definitiva, el procés acabou.
Dice Abascal que Rajoy foi tibio al aplicar el 155. Non sei qué pretendía exactamente. Disolver os Mossos d'Esquadra? Arrebatar el Autonomía per secula seculorum a Cataluña? Sería úa anormalidá difícil de explicar que, agotado el procés, Cataluña fora a excepción na España das Autonomías, que fora a única comunidá sen autonomía, non? Non sendo que úa Cataluña sen autonomía non fose úa excepción, e é que a naide se lle escapa que al partido que diz defender a Constitución a ultranza tamén se opón a un dos pilares da mesma Constitución, a España das Autonomías.
E é que pasamos de ensinar aos nenos nas escolas que España é úa nación de naciois a montar la de Deus é Cristo porque nel Estatuto catalán apareza que Cataluña é úa nación. Pasamos de presentar as Autonomías como el maior avance da democracia a querer eliminalas, aínda que a Constitución non recolle esa posibilidá...
E qué diz Feijoo? Al cabo, Abascal mencionoulo nas súas ameazas contra el Autonomía catalana, «si gobernamos con el PP». El que fora precisamente presidente dúa Comunidá Autónoma cala. Non se desmarca. E todos sabemos que el PP non vai poder gobernar solo. Vai ser Feijoo el presidente que merme as competencias autonómicas? Incluídas las del Autonomía que él mesmo gobernou?
Sabemos que en gran midida é palabrería, un Goberno no pode saltarse a Constitución como quira. Aínda que é boa verdá que tampouco hai enfrente un Tribunal Constitucional que lles fora a plantar cara. Pero habería que ver cómo defenden nas Cortes que se lle aplique el 155 a úa Comunidá na que non hai procés, non?
Vai poucos días Adrián Barbón tomou posesión del cargo de presidente del Goberno de Asturias. Úa Asturias na que, xa non, non hai posibilidá de reformar el Estatuto de Autonomía. Nin pra aprobar a oficialidá, nin pra crear úa Policía Autónoma (penso que estaba na lista de posibles), nin pra ferse cargo del sistema ferroviario (ah, non, eso xa está nel actual Estatuto...), nin pra plantear úa redistribución territorial (aínda que esto cabe tamén nel actual Estatuto). Esa oportunidá volou (e el partido del deputado Pumares, que iba darnos a oficialidá pero non, agora goberna Xixón con Vox, el partido que acosou públicamente a Pumares, qué cousas).
El 23 de xullín, este domingo, toca votar. E temos delantre xente que promete derogar (a lei trans, a lei de eutanasia, impuer un pin parental que permita que os padres decidan se os nenos poden estudiar a teoría da evolución...) e suspender Autonomías (crear tensión en Cataluña e non solo en Cataluña).
Pero, aínda que haxa quen non lo quira aceptar, en Asturias siguimos tendo instituciois. Seguimos tendo Autonomía. E as instituciois e os ciudadanos de Asturias debemos defender a nosa Autonomía. Non aceptemos pasar, en non tantos anos, de falar con naturalidá da nación de naciois á España Una, Grande y Libre. Non era a Constitución aquel marco «que nos hemos dado todos» pra convivir? Cómo é posible que os autodenominados alalides del constitucionalismo español son os que vein a acabar coa España das Autonomías? Aquelo da nación de naciois que valía na década dos 90 non vale nos 20 deste novo século?
