sexta-feira, 4 de outubro de 2013

Hei queimar.



Hei queimar todas as bandeiras
de patrias imposibles,
de patrias inventadas.
De causas desesperadas
y exércitos invencibles.

Quixera borrar todas as fronteiras
y cagar sobre todas as cabezas
de Virxes denostadas,
de reis impasibles,
de clases desclasadas
que berran afogadas
as revoltas invisibles.

Hei defecar sobre a Santina,
a Virxe de Villouril,
el rei Polayo
y cada tarde anodina
esqueicida pol orbayo,
que ta chora que chora chorando,
en colquer chigre-cubil,
chumando, falando, esbabayando.

Hei esqueicer aquellas tardes de torbón
y soñar con un bukake
col que quixera ferye xaque
al rei de todos, señor Borbón.

Deixar mudas todas as llinguas;
a túa
y esa que teño por mía.
Deixar cegos todos os oyos
pra que naide vexa máis aquella Llúa
sen deretos de serventía
que nun puderon cruzar os meus pes tollos.
Aquella que prometía
todos os mares dos tous oyos.
Aquella qu’esqueicía
os soños dos homes pioyos.

Queimar as bandeiras,
berrar amnistía.
Enmudecer por sempre.

Nun hai nin terra, nin corpo, nin oyos, nin soños, nin ideas que dean patria al que patria nun ten. Namáis que nos queda el llume.