Hei queimar.

Hei queimar todas as bandeiras

de patrias imposibles,

de patrias inventadas.

De causas desesperadas

y exércitos invencibles.

Quixera borrar todas as fronteiras

y cagar sobre todas as cabezas

de Virxes denostadas,

de reis impasibles,

de clases desclasadas

que berran afogadas

as revoltas invisibles.

Hei defecar sobre a Santina,

a Virxe de Villouril,

el rei Polayo

y cada tarde anodina

esqueicida pol orbayo,

que ta chora que chora chorando,

en colquer chigre-cubil,

chumando, falando, esbabayando.

Hei esqueicer aquellas tardes de torbón

y soñar con un bukake

col que quixera ferye xaque

al rei de todos, señor Borbón.

Deixar mudas todas as llinguas;

a túa

y esa que teño por mía.

Deixar cegos todos os oyos

pra que naide vexa máis aquella Llúa

sen deretos de serventía

que nun puderon cruzar os meus pes tollos.

Aquella que prometía

todos os mares dos tous oyos.

Aquella qu’esqueicía

os soños dos homes pioyos.

Queimar as bandeiras,

berrar amnistía.

Enmudecer por sempre.

Nun hai nin terra, nin corpo, nin oyos, nin soños, nin ideas que dean patria al que patria nun ten. Namáis que nos queda el llume.