A mía pequena paia mental de un Venres Santo ás doce menos cuarto da noite.

«Non hai lugar tan escuro que poda cubrirte

tes cores de teu e aire para respirar.

Non hai palabras tan febles que non signifiquen 

nin bágoas en val, nin vigor que as evite»

                                               Carmen Rodríguez (Cousas).

Nun son poucas as veces que as pequenas cousas son cousas grandes. Nun son poucas as veces que as pequenas cousas sirven de "repaso" pra grandes lecciois que, anque ún crea que ten xa aprendidas, vai aprendéndolas i reaprendendolas a pouco i a pouco a lo llargo da vida.

Por caso, úa tarde de praia pode servir pra reprantiarse, por dicir un daqué, a propia rellación de ún mesmo col sou corpo. As rellacióis que temos col noso corpo as máis das veces é hostil. É hostil como lo é a rellación con outros aspectos de nosoutros mesmos. I é que tamos demasiado avezados á cofrontación, asina que de tanto que naturalizamos que el medio que nos arrodia (a rúa, el trabaio, a xente...) é hostil, acaba sendo natural que el noso propio corpo seña hostil, que as nosas propias limitaciois (ou el que nosoutros interpretamos como limitaciois) nos señan hostiles, i acabamos naturalizando a hostilidá hacia nosoutros mesmos.

Por caso pasa que condo salimos á rúa imos mirando con desconfianza a todos os que nos arrodian. Mesmo condo tratamos con xente a la que conocemos (úas veces máis i outras menos) acabamos tendo úa actitú de desconfianza, el «por qué me dixo eso?», «qué esperará/quererá de min?», «por únde vai salirme agora?», que case de manera natural acaba sendo úa desconfianza hacia nosoutros mesmos, anque nun séñamos quen a verbalizallo de este xeito.

I se úa tarde de praia pode servir pra reprantiarse a nosa propia rellación col noso propio corpo, tamén pode dar pe a dalgúa conversación sobre a forma de entender a nosa sexualidá i a nosa identidá de xénero. I é que as pequenas conversaciois que salen un pouco asina, sen saber por qué van salindo, ben de veces acaban sendo realmente enriquecedoras, se somos quen a llevarnos el que escuitamos i el que falamos na cabeza i dedicarlle daqué de tempo, despois, pra rumiallo na tranquilidá da nosa soledá.

Del mesmo xeito ún pode descubrir que el que pensaba que son llimitaciois obxetivas os demáis nun las ven como tal, i é que a xente que nos quer é, ás veces, máis xenerosa al hora de xulgarnos que nosoutros mesmos. I, sobre todo, ás veces al hora de xulgarnos puemos máis el acento nel que tamos fendo mal en cunta de puello nel que podíamos (i podemos) tar fendo ben.

Ás veces pasa que el camín que tomamos ta chen de xente fabulosa coa que caminar ese camín. Xente coa que, úas veces, compartes os días i as horas i, outras veces, ves namáis de ralo en ralo (i é que nun sempre podemos ver todo el que queremos á xente que nos enriquece, pero ei tán, enriquecéndonos).

As veces pasa que el meior espeio pra mirarse a ún mesmo ta na xente que un mesmo ten cerca. I é que tan mal nun podemos tar féndolo condo temos os compañeiros de viaxe que temos.

Compañeiros i compañeiras que tein colores de sou i aire pra respirar i pra fernos respirar. Compañeiras i compañeiros a los que nun cubre nin el máis escura escuridá, de palabras tan fortes que por pequenas que señan, significan. Pequenos renglois sobre os que escribir lletras pequenas.