Ano novo...

Empeza el ano e cola entrada de xeneiro avezamos a fer promesas de rexeneración persoal que, normalmente, quedan esqueicidas antias de que chegue a primavera. Empeza el ano e empezamos a botar conta del tempo que pasa. Empeza el 1 de xeneiro, anque pral calendario gregoriano, porque pral xuliano (que usan prás súas festas os ortodoxos) é un cimpre 19 de decembre. Un irrelevante 20 de telvet del ano 5776, nin máis nin menos pra os xudeos e un non máis relevante 20 de rabi' al-awwal pra os musulmais, que empezaban el ano 1437 nel noso 15 de outubre (el sou 1 de muharram). E asina poderíamos botar mao del calendario chino, del hindú... en definitiva, de colquera. E é que sabemos que os calendarios, a forma de repartir as semanas, os meses, os anos... son namais que convencionalismos sociales. Mui útiles, si, porque nas sociedades necesitamos midir el tempo, que pasa inexorablemente, pero a midida é un convencionalismo, úa invención.

Dígolo porque mentres nel mundo occidental (e por estensión outras sociedades non occidentales pero con un maior ou menor grado de occidentalización, a globalización eche el que che ten) estamos a celebrar que se acaba un ano e nace outro, e con elo enchemos el final del día de hoi con promesas e desexos botados al aire, noutras sociedades deitanse e érguense coa mesma parsimonia monótona coa que nos deitamos e nos erguimos nosoutros colquera 30 de abril.

E é que empeza el ano, porque un tal Gregorio XIII (de profesión, papa) decidíu fer cambeos nel calendario que a Cristiandade vía usando hasta entós (e que siguiron usando os ortodoxos, que lles valía ben pouco el que Gregorio XIII dixera ou deixara de dicir). Empezamos el ano e é un momento como colquera outro pra ferse promesas que se romperan primeiro de que acabe el mes, ou quiciabes este ano séñamos un pouco máis serios con nosoutros mesmos. Empeza un ano e vaise outro, que davezo solemos calificar de malo, anque namais seña pra reclamar el pretendido dereto de que el ano que entra seña bon, ou a lo menos (a lo máis) mellor que este. E é que un quixera crer, anque namáis fora de condo en condo, na maxia. Ha ser as reminiscencias da cultura pagana que subsisten na sociedade occidental, esas que nos fain celebrar os solsticios, xa seña vistíndolos da Natividade del Señor ou del San Xuan bautista, esas que nos fain pañar el augua da rosada en San Xuan e enchernos pol Nadal. Pero un sabe (maldita Ilustración que nos trouxo el despertar, como condo os pais lles confesan aos nenos que non esisten máis Reis que os que nos oprimen) que non hai noites máxicas, e que se mañá empezamos axenda nova na que apuntar plais novos que volver saltarnos por siguir os vezos vellos, é namáis por un convencionalismo histórico e cultural (que non é pouco).

E con todo, un haberá apuntar nesa axenda nova, por estrenar, un feixado de plais, úa montueira de bos desexos, de soños que construir. Porque si, hoi é un día igual de bon que colquera outro pra empezar de novo.

Que pasedes úa feliz noite e téñades un gran ano por delantre.