Soño.

Pra ti, que poderías ter medrado nos meus brazos.

Pra ti, que has medrar esqueicendo meu nome.

Porque eu non hei esqueicer el tou, pra ti. 

É tan cedo

que aínda durmes.

Tou corpo

pequeno

             fraxil

                     sereo

descansa inmóbil

baxo a suavidá das sabas frescas.

E soi a loba selvaxe,

que guarda ás crías na noite,
Rómulo,
            Remo,
                     Onde tades? 

deslizándome na escuridá del tou cuarto

pra regalarche un chucho na frente;

pra recibir en pago a túa respiración tranquila,

apacible,

onírica.

Como a loba selvaxe

salio al mundo

a conquistalo pra ti,

non sen deixarte lista a merenda
(ben sei el que deveces pol chicolate,
polos máis dulces bombois mouros
en bandexa de branca porcelana,
devezo eu).

Salio al mundo.
Quedas na cama,

soñando.

Tan pequena

que aínda non sabes

el mundo que che espera.

Salio al mundo.
Na cabeza úa pergunta:

Que será el que queda soñando,
cuberta pola Llúa chía,

a mía pequena?

E un hostia de carambio golpíame na cara.

Porque nunca estuven nel tou cuarto,

nin es tu a mía pequena.

Soi eu quen está soñando,
es todo producto de su imaginación.

Espertar, ás veces, é duro.

Espertar, ás veces, é morrer en vida.