Non, non somos ánxeles.

             No somos ángeles,

             ni Santos.

Daría un brazo,

este coel que choro versos,

por ser 

nin un Santo

nin un ánxel,

namáis un paisano.

Un paisano

                paisano.

Desos que se visten polos pes,

salen da casa al amaicer

e volven envoltos na noite

a chuchar á filla na frente dormida

e sentir el calor da muller na cama.

Un paisano

                paisano.

De maos fortes,

fortes brazos

e chuchos apaixonados.

Pero tocoume en sorte

ser aprendiz de ánxel,

Santo amateur

desos que fain cereixolada

pra ver el sonriso neno

dos xigantes que me levan,

bendito milagre,

aos Célos xunta Deus Padre.

Non somos Santos,

namáis homes.

Pero que duro é ser solo home,

home solo,

carne e polvo.