quarta-feira, 10 de junho de 2015

A canción del home covarde.

Malditos os días todos
nos que a covardía de vivir a vida
mirándola aos ollos
matou el agallo que nel home non había.

Malditos os días todos
que matou el vagar
con todas aquellas forzas
que habían de esporpollar
nos soños das cabezas rotas.

Maldita a traición,

a maior das traiciois,
la que xela colquer corazón,
la que anubra todos os corazois.
La del home
contra el home.
La que enraigona
nas terras secas
e non perdona
nin deixa que la esqueizas.

Malditas todas as conquistas
non conquistadas,
de maos apagadas,
ollos enlluitados
e llabios non chuchados
por chuchos malabaristas.

Malditas as llúas mouras.
Malditos os célos grises.
Malditas as malas horas
de poemas sempre tristes.
Malditos os azules mares
que bañaron os meus males,
e todos os chuchos perdidos
da canela en rama,
la que prende os sentidos
e na boca non se derrama.

Malditas as mías maos.
Maos porcas de augua porca que non son quen a soster os soños
de llúas mouras que medran, que menguan, que brillan e alluman el escuridá del meu camín, del camín pol que úa e outra vez me perdo.

Nenhum comentário:

Postar um comentário