Canción de un home morto.

«Não há um homem de Deus na Bíblia que não tenha sido preso quando se levantou contra a expotação e a opresão.»

           Malcolm X.

Espérolo cada noite.
Al hora de ir á cama.
Déitome e penso nello.
Non falta moito,
non pode faltar,
pra que cheguen as súas maos
asasinas
depredadoras,
covardes
              (como eu mesmo)
ensangrentadas
a arrancar das nosas coradas
todos os días de chuchos non dados,
de abrazos interrumpidos,
de soños abortados.

Non foi ointe,
quiciabes non seña hoi,
igual mañá llibramos,
pero todas
todas as noites 
déitome esperando el día
nel que cheguen os lladrois de vidas
col sou gadaño afilado.

Non hai un solo home
                               úa sola muller
de ben
que non vaia sufrir nas súas carnes
as puñaladas,
os tiros,
as hostias.
El sangre derramado polas maos asasinas
dos ollos asasinos
de soños putrefactos.

E arrancaránme dos tous brazos,
ben sei,
antias de que tous ollos sepan
todas as veces que me afoguei nellos,
en tantos outros
devorado en chuchos
soñados
negados
esqueicidos
pol tempo.

A lo menos que seña eu.
A lo menos que seña eu
el primeiro en caer.
Non quero ver el tou corpo
apuñalado,
mutilado,
violado,
morto.

Que seña eu el primeiro
e que,
por pena,
por caridá,
porque si
chuches os meus llabios fríos
e sen alento.
Que poida baxar cantando
chorando el alegría
canciois de romeiría
aos Infernos
(xa teño cuarto reservado).

Porque han vir.
Han vir a matarnos.
Llevan matándonos
de noxo,
de pena,
de fame
(das peores das fames,
fame de soños).
Llevan matándonos
desde el mesmo puto día
nel que tuvimos a
infeliz
idea de abrir os ollos
a un mundo con tan pouca lluz.

Pero non chores, meu dulce amor (el máis dulce, el máis amargo de todos). Tu non. Non chores tu, que morrer morreremos, mataránnos. Pero hemos de morrer felices de morrer matando, de llevar as carnes arrancadas aos asasinos entre os dentes e a nenía dos tous ollos entre os meus párpagos.