Pasos estranxeiros.

Ni tu eres hijo de nadie,
ni legítimo Camborio.

(Federico García Lorca, "Prendimiento de Antoñito el Camborio en el camino de Sevilla", Romancero Gitano).

Andar con pes estranxeiros
na propia terra
non é que seña cousa alegre;
tampouco cousa tirste.
É,
sen máis.
É ser apátrida
nas mesmas calellas
nas que medrabas
montado núa bici
de aquellas que tían úa palanquía,
como os coches.
Tres piñois.

É mirar estraño os prados,
os meizales,
as casas todas
nas que de neno enredabas,
como un cochín de San Antón,
nos sótanos,
nos desvanes,
nos cabanois
(foi tan nobre
a infancia nel meu llugar!).

Andar a propia terra
con pes estranxeiros
é dicir e sintir
as palabras de sempre como cousa nova,
cousa allea.

É ver aos de sempre
como desconocidos.
É abrir os ollos a outros mundos,
a ningún mundo.
É zarrar os ollos al mundo,
al tou mundo,
a todos os mundos.

É saberte sen pasado.
É saberte sen futuro
(e matar el futuro
é moito máis triste,
moito máis duro,
realmente desolador).

Andar con pes estranxeiros
a propia terra
é volver á casa
sabéndote
fillo de naide.