A casa patrucia.

y vólvese dolo noutro anoitecer
d'outro inverno 
d'outra vida máis, 
feita d'aquel mesmo sangre.
              Xosé Miguel Suárez, A casa patrucia. 

Non era mala casa, 

a casa patrucia. 

Non era desas casas grandes, 

ás cuatro auguas, 

pero érache úa boa casa. 

Os vellos cambiaran el piso 

de madeira de pino

por caoba americana. 

As ventás de bon castañeiro

deran paso a outras de aluminio, 

mais cos tempos. 

Nunca tuveron grandes eiros, 

pero si us mazueiros

que se extenden hasta a lende, 

entre algún pexegueiro, 

limueiros pequenacos

que paren

descumulanes limois. 

Aquela naranxeira, 

nenía dos ollos del pai. 

As figueiras fillas

da figueiroa del vecín

e a xoia da coroa, 

a noceira que deitada medra

asomeñando a quilla dun barco. 

Un pouco máis abaxo xace, 

en eterno descanso, 

aquela mula que morrera, 

como morría a xente, 

cansa dos traballos. 

E úa pedra 

arrancada á terra

que sirve al reposo. 

Al abrir os ouguidos al chorar

del río

que aló abaxo

corre enrabiado

a morrer al mar.

Como as vidas nosas.