Vindo el poblo que Moisés tardaba en baxar del monte, axuntou onde Aarón e díxolle: "Anda, fainos un deus que vaia delantre noso, pois ese Moisés que nos sacou de Exipto non sabemos qué lle pasou". Aarón contestoulles: "Quitádelles os pendentes de ouro ás vosas mulleres e filla e traedemelos".
Éxodo 32.
Moisés subíu das estepas de Moab al monte Nebó, na cima del Pisgá, situado frente a Xericó, e Yahveh amostróulle todo el país [...]. Despois díxolle Yahveh: «Ésta é a terra respecto á que xurei a Abraham, Isaz e Xacobo, dicindo: "¡Á túa posteridade daréila! Fíxencha ver polos tous propios ollos, pero aí non has pasar"». Morreu, entós, alí Moisés, servidor de Yahveh, nel país de Noab [...]
Deuteronomio 34.
Moisés,
meu tocaio,
non sufríu solo os corenta largos anos
del desterro.
Iban con él centos,
miles
de xudeos que,
como él,
vagaban pol deserto.
Mais a soledade de Moisés,
meu tocaio,
fora infinita.
Solo subiu al Sinaí.
Tan solo
que hasta falaba cos artos,
cos toxos,
coel lume,
tolo en sí mesmo.
Moisés,
meu tocaio,
non lideraba nada,
meu probe!
Subía sen compaña
el duro monte,
atolado na soledade alpina,
e baxou pra cos sous.
Que tolura!
Que tristeza!
Conta soledade
tuvo que albergar sou corazón
condo veu a tódo-los sous
adorando al becerro!
Abandonado dos sous.
Abandonado del sou irmao.
Él,
el patriarca dos patriarcas,
que siguira os pasos de Abraham,
de Xacobo.
Él,
que soñara,
tolo en sí,
encher as pradeiras del mundo
cos fillos de Israel,
tantos como estrelas infinitas
el Célo ten.
Él,
que prantara cara al Faraón
e afogara aos soldados de Exipto
nel Mar Vermello.
Él,
abandonado á montuna soledade
del Sinaí.
E aló ficaron os xudeos.
Adorando un becerro.
E todo
pra ser el único dos sous
que non traspasara
as portas da Terra Prometida.
