Conocistes nos
meus versos a Moisés,
el indignado
pseudo-revolucionario,
al qu’amaba al
sou poblo y á súa xente,
al que choraba
por úa triste Asturias ausente,
al que foi cua
palabra contestatario,
al qu’erguido
guardóu el lluto del ciprés.
Tamén al Moisés
namorado
da vida, das
muyeres, dos sous corpos.
El qu’escribíu
sobre a suavidá da pel
y entre os tous
didos quedóu enredado
naquel soño
d’esqueizo, afogado nos tous oyos
que como mares
bañaron as prayas del meu papel.
Conocistes os
meus choiros, sólo dalgús,
el que me quitaba
el sono condo soñaba
con úa revolución
insurxente, ardente,
como os tous
ardentes chuchos de cuscús,
as túas maos na
mía pel y el tou pe na mía frente.
Y nas mías costas
a túa marca, rubricada.
Todo conocistes
nas mías palabras
qu’escribín sólo
pra impresionar
col verso falaz a
lluz dos vosos oyos,
y construir úa
imaxe que se sostén con tablas,
úa imaxe pra
enganar a os tollos,
pra crerme eu
mesmo este tollo cantar.
Nada escribín das
veces que pouso
sen delicadeza
nin arte el cul nel váter
y apreto el
estreñimento y m’acordo del santo páter.
Nada das
innumerables veces que vos odio,
as veces que vos
deseéi todos os males,
as veces que
quixen vengar todo el oprobio,
real ou
imaxinado, nunca sei cóndo é cóndo.
Nada das veces
que quixen esqueicervos, emigrar a Macondo,
das veces que
soñéi agredirvos, quiciabes, sólo quiciabes
matarvos
esfollarvos
arrancarvos
os soños das
cabezas, deixándovos orfos
na máis profunda
das soledades,
pra qu’arranquen
dos vosos ósos os orcos
toda a carne
putrefacta condo ún d’estos invernos
baxedes
maldecidos a os infernos.
Nada escribín del
almorzo,
nada del erguerse
pola mañá nin del afaitar,
nada del enorme
esforzo
que me supón a
llealtá que, con todo,
vos teño, a pesar
dos pensamentos de tollo,
nada escribín de
lo duro qu’é esperar
soñar
desear
babar
anhelar
erguerme sendo
outro que nun soi
pra poder plasmar
nel papel daqué máis
qu’as fantasías
d’Antroido qu’escribo hoi,
despertar sabendo
quén es y qué fais.
Quiciabes, sólo
quiciabes,
ameiza batento as
mías alas de paxarella,
alas feitas de
feitos y non de voluntades,
quiciabes dalgún
día m’allume úa estrella
y deixe oco xa
pra sempre el capullo
qu’habita mía
alma, que soi eu, intuyo.
Todo lo demáis é
poesía
sólo pra impresionarvos,
pra enganarvos
estafarvos
namorarvos
pra pasar el día.