Todos os nenois estridentes suben en Pravia.
Todos baxan en Grau.
Ás veces,
onde seña,
suben pelegríos de acentos raros,
como el da maestra de música ucraniana
que sube en Nuviana
con un neno
con un gato.
Outras veces suben "asturianos"
de acebto neutro da tele ou
peor,
como hoi;
"jotiosea mira mi reloj de oro y mi banderita de España".
Nenois que son quen a rirse da xente que diz Xixón
ou dos paisanos con pucha,
ou das mulleres de mandil
gris
con florías rosas.
Queixanse davezo da FEVE,
elos
que non avezan a usala.
Será que esto en Madrid no pasa.
Nunca,
enxamais,
subíu naide de Al-Qaeda.
Debe darlles galbana.
Tanta coma min.
Etiquetas
- Cultura(s) (2)
- É o que há (13)
- Epístolas (2)
- Eunavieguismo (11)
- Integraçom (4)
- Leituras (5)
- Língua(s) (32)
- LSE (2)
- Mobilidade (1)
- Poesía (178)
- Política (70)
- Relatos (4)
- Sexualidade (3)
- Soberanismo e autonomismo (17)
- Traduções (2)
quinta-feira, 22 de junho de 2017
quarta-feira, 21 de junho de 2017
Partixas.
Hei morrer.
Hei morrer como morren os homes.
Tamén morren os cais,
os gatos...
Morre a raposa
e morren as ratas,
tamén as de dúas patas.
El caso é que eu,
como home,
hei morrer.
E vendrán as partixas,
os testamentos,
os choramiqueos desconsolados,
os choramiqueos impostados...
En fin,
el que pasa condo morre a xente.
Hei morrer
e deixar legado.
A ti,
fillo,
deixoche a mía palabra,
quixera que firme.
Deixo el meu silencio,
para que escuites
máis que el que falas.
A ti,
filla,
deixoche el meu silencio,
para que medres.
Deixote a mía palabra
para que non la apague
ningún fillo.
Deixovos meu amor,
todo voso.
Deixovos meu odio,
porque para romper cadeas
ides necesitar todo el odio
e ainda vai ser pouco.
Quixera deixarvos un lanzallamas
para que limpedes todo,
pero non teño.
Déixovos linguas,
tantas como para min tomei.
E un par de versos,
todo el que atesouro.
Non vos deixo nin un soño.
Todos os consumín,
consumíronme todos.
Non vos deixo nin un soño
para que señades libres
para soñar os vosos,
vivilos,
morrer por elos.
Hei morrer como morren os homes.
Tamén morren os cais,
os gatos...
Morre a raposa
e morren as ratas,
tamén as de dúas patas.
El caso é que eu,
como home,
hei morrer.
E vendrán as partixas,
os testamentos,
os choramiqueos desconsolados,
os choramiqueos impostados...
En fin,
el que pasa condo morre a xente.
Hei morrer
e deixar legado.
A ti,
fillo,
deixoche a mía palabra,
quixera que firme.
Deixo el meu silencio,
para que escuites
máis que el que falas.
A ti,
filla,
deixoche el meu silencio,
para que medres.
Deixote a mía palabra
para que non la apague
ningún fillo.
Deixovos meu amor,
todo voso.
Deixovos meu odio,
porque para romper cadeas
ides necesitar todo el odio
e ainda vai ser pouco.
Quixera deixarvos un lanzallamas
para que limpedes todo,
pero non teño.
Déixovos linguas,
tantas como para min tomei.
E un par de versos,
todo el que atesouro.
Non vos deixo nin un soño.
Todos os consumín,
consumíronme todos.
Non vos deixo nin un soño
para que señades libres
para soñar os vosos,
vivilos,
morrer por elos.
sábado, 17 de junho de 2017
Babilonia.
Dicían que era úa puta,
Babilonia.
Que qué culpa terán as putas
de lo que fora Babilonia?
Dicían que era un imperio,
Babilonia.
Un imperio
cua cabeza del ouro
das coroas
das moedas
dos amos.
Col corpo del bronce
das espadas
dos helmos
dos soldados.
Cos pes del barro
das galochas
das fames
dos escravos.
Dicían de Babilonia
que caera por úa torre feita
núa cabeza emprendedora
pra chegar a Deus.
David
matou
a Goliat.
Féxolo por librar das tiranías dos xigantes
al sou poblo de pastores,
lindadores de fames
de pes enlamados.
David
matou
a Goliat.
Féxolo e erexiuse en rei.
Rei del poblo de Israel,
poblo escollido.
Dicían que iban vir us trompetistas,
que iban arrasar,
que iban caer os muros de Xericó.
Que iba ser la de Dios.
E
a Babilonia
estouparianlle os pes.
E esbarrumbaría.
Al final enlamaronlle un pouco a súa cara de ouro con barro e volvimos ser clase media. Y colorín colorado este cuento no ha acanado.
E
polas noites,
en soños,
volvo picar nos pes de barro.
Dese mesmo barro
del que fun tomado.
Babilonia.
Que qué culpa terán as putas
de lo que fora Babilonia?
Dicían que era un imperio,
Babilonia.
Un imperio
cua cabeza del ouro
das coroas
das moedas
dos amos.
Col corpo del bronce
das espadas
dos helmos
dos soldados.
Cos pes del barro
das galochas
das fames
dos escravos.
Dicían de Babilonia
que caera por úa torre feita
núa cabeza emprendedora
pra chegar a Deus.
David
matou
a Goliat.
Féxolo por librar das tiranías dos xigantes
al sou poblo de pastores,
lindadores de fames
de pes enlamados.
David
matou
a Goliat.
Féxolo e erexiuse en rei.
Rei del poblo de Israel,
poblo escollido.
Dicían que iban vir us trompetistas,
que iban arrasar,
que iban caer os muros de Xericó.
Que iba ser la de Dios.
E
a Babilonia
estouparianlle os pes.
E esbarrumbaría.
Al final enlamaronlle un pouco a súa cara de ouro con barro e volvimos ser clase media. Y colorín colorado este cuento no ha acanado.
E
polas noites,
en soños,
volvo picar nos pes de barro.
Dese mesmo barro
del que fun tomado.
Assinar:
Postagens (Atom)