Camíos andados.

Imos andando

camíos xa andados.

Naide fai camíos

nunca feitos.

Andamos camíos

que outros andaron

reinventando

lo xa inventado.

Andamos camíos

que outros encharcaron

coas llágrimas

                     coel sudor

                                    coel alma

seguindo pasos marcados.

Imos andando

camíos xa andados

pra que el sangre novo

enanche os nosos pasos.

Islla dos Pataricos.

Islla dos Pataricos,

del outro llado del mar,

onde Polifemo cego quedou

e Ulises aos sous homes perdeu.

Islla dos Pataricos,

del outro llado del mar,

onde as almas dos nosos

van descansar.

Chórante as ondas

con berridas e bramidas,

chórate el mar,

como non te vai chorar!

Islla dos Pataricos,

del outro llado del mar,

onde Polifemo rompeu a chorar,

sen poder a Naide culpar.

Islla dos Pataricos,

del outro llado del mar,

dende onde miras pra nós

neste el noso naufragar.

Has comernos as coradas todas,

Islla dos Pataricos,

has vernos chorar,

del outro llado del mar.

Has vernos escondidos

tras as pellellas das ovellas,

has vernos tremar,

del outro llado del mar.

Has vernos maldecir a Polifemo,

máis imos maldecir a Posidón,

que coas súas ondas tollas

llevanos al tou atolón.

Islla dos Pataricos,

del outro llado del mar,

has vernos chorar,

mais nunca naufragar.

Foto grande: Illas das Portelas, Meirengos (Ribadeo).

Cuando a Patria chama.

Onde deixache a túa dulce casa,

amigo Vládimir,

da que subiche al tren que ha llevarte

a terras llonxanas?

Onde deixache á dulce Irina,

que iba encher a túa vida

núa pequena aldea llabrega

das túas terras del Norte?

Onde deixache al tou pai enfermo,

amigo Volódimir,

que descanso pedía na súa cama

nun barrio obreiro del Oeste?

Onde deixastes as vosas vidas?

Esas vidas que eran vosas,

antias de que en vida

vos deran úa bandeira por mortaxa?

Alló van os treis

imparables,

baxo el augua que axeitín chora

os vosos destíos inevitables.

Corre Vládimir!

Corre Volódomir!

Chámavos a Patria

sedenta del voso sangre novo!

Sedenta da vosa mocidá

chama a Patria aos vosos brazos,

ás vosas maos,

que non han coller nin aixada nin martello.

Que fusiles han coller,

que han esfaragullar sangrantes amapolas

e arrancar coradas enemigas.

Que vos chama a Patria!

Probe de ti,

amigo Vládimir.

Esfaragulladas as amapolas

non has poder poer ningúa

nos rizos de ouro

da dulcísima Irina.

Quedou elluitada antias de viuda.

Probe de ti,

amigo Volódimir.

Esfaragulladas as amapolas

non has poder poer ningúa

na lápida fría

del tou amantísimo pai.

Marchou sen un fillo que lle cerrara os ollos.

Alló, nas estaciois,

ruxen os treis militares.

Cargados de héroes de guerra.