amigo Vládimir,
da que subiche al tren que ha llevarte
a terras llonxanas?
Onde deixache á dulce Irina,
que iba encher a túa vida
núa pequena aldea llabrega
das túas terras del Norte?
Onde deixache al tou pai enfermo,
amigo Volódimir,
que descanso pedía na súa cama
nun barrio obreiro del Oeste?
Onde deixastes as vosas vidas?
Esas vidas que eran vosas,
antias de que en vida
vos deran úa bandeira por mortaxa?
Alló van os treis
imparables,
baxo el augua que axeitín chora
os vosos destíos inevitables.
Corre Vládimir!
Corre Volódomir!
Chámavos a Patria
sedenta del voso sangre novo!
Sedenta da vosa mocidá
chama a Patria aos vosos brazos,
ás vosas maos,
que non han coller nin aixada nin martello.
Que fusiles han coller,
que han esfaragullar sangrantes amapolas
e arrancar coradas enemigas.
Que vos chama a Patria!
Probe de ti,
amigo Vládimir.
Esfaragulladas as amapolas
non has poder poer ningúa
nos rizos de ouro
da dulcísima Irina.
Quedou elluitada antias de viuda.
Probe de ti,
amigo Volódimir.
Esfaragulladas as amapolas
non has poder poer ningúa
na lápida fría
del tou amantísimo pai.
Marchou sen un fillo que lle cerrara os ollos.
Alló, nas estaciois,
ruxen os treis militares.
Cargados de héroes de guerra.
Nenhum comentário:
Postar um comentário