Partixas.

Hei morrer.
Hei morrer como morren os homes.
Tamén morren os cais,
os gatos...
Morre a raposa
e morren as ratas,
tamén as de dúas patas.

El caso é que eu,
como home,
hei morrer.

E vendrán as partixas,
os testamentos,
os choramiqueos desconsolados,
os choramiqueos impostados...
En fin,
el que pasa condo morre a xente.

Hei morrer 
e deixar legado.

A ti,
fillo,
deixoche a mía palabra,
quixera que firme.
Deixo el meu silencio,
para que escuites
máis que el que falas.

A ti,
filla,
deixoche el meu silencio,
para que medres.
Deixote a mía palabra
para que non la apague 
ningún fillo.

Deixovos meu amor,
todo voso.
Deixovos meu odio,
porque para romper cadeas
ides necesitar todo el odio
e ainda vai ser pouco.

Quixera deixarvos un lanzallamas
para que limpedes todo,
pero non teño.

Déixovos linguas,
tantas como para min tomei.
E un par de versos,
todo el que atesouro.

Non vos deixo nin un soño.
Todos os consumín,
consumíronme todos.
Non vos deixo nin un soño
para que señades libres
para soñar os vosos,
vivilos,
morrer por elos.