Reflexiois post-electorales.

Este post escribinlo a mao al día seguinte das elecciois, pero por distintas razois estuven sen ordenador e non se me amañaba escribirlo coel móvil pra subilo. Asina que, tarde, aí vai.

Como non podía ser doutro xeito, despois dúas elecciois, e, neste caso, despois dúas elecciois que prometían ser polémicas, pol ascenso del fascismo, vein as análises pertinentes (ou non).

El primeiro que todos temos na cabeza é a subida del partido abertamente fascista de 23 a 52 deputados. Tres millois de españoles votaron por úa opción abertamente fascista, de entre elos, 88.052 asturianos, que mantein un deputado dos sete que Asturias ten nel Congreso.

Sen duda é grave, mui grave. Ademais temos que ter presente que hai úa diferencia entre el votante medio de Vox e el votante medio del PP, Ciudadanos ou mesmo el PSOE ou Podemos. Estos últimos cuatro partidos tein militantes e simpatizantes máis ou menos forofos, por suposto. Pero a súa maioría electoral componse de xente que vai votar, con máis ou menos fidelidade, e volve a casa. El votante de Vox, ou muito me equivoco (e a reiz da dimisión en masa de Murcia pode que me equivoque) ou é, maioritariamente, un votante-militante. Esto é, máis aló de votar por un partido, ten un compromiso e úa identificación con él. Esto é, naturalmente, mui subxectivo e podo equivocarme, claro, pero é a sensación que percibo falando con xente que me diz que votou a Vox. Porque, si, conozo xente que votou por Vox. Pode ser que haxa votantes menos militantes que non manifesten a quen van votar pra que non los tilden de fascistas, non che sei.

El caso é que, como el propio Abascal se apresurou a dicir nada máis conocer os resultados, agora tein deputados abondos pra recurrir al Tribunal Constitucional as "leyes liberticidas". E é que Vox comprobou os bos resultados que lle dá utilizar a Xusticia como arma política. En Cataluña presentáronse como acusación conntra os principales nomes del procés, e eso non solo lles trouxo mui bos resultados electorales, senón que, ademais, fexo moverse al Goberno e aos tribunales, al aparato del Estado, a encarcelar xente e reprimir á población. Esto é, muito antias de ter representación relevante nas Cortes, xa condicionaban os movementos del Estado.

En Asturias os fascistas sacaron un deputado prás Cortes. Un deputado que, outra volta, non sacaron en Galicia (en outras partes tampouco, pero dende el Eo-Navia e dende Asturias, en xeral, interésanos ben el que pase al outro lado del Eo). E recuperaron os galegos un deputado del BNG, mentres nós temos us partidos que viven na marxinalidade, e na marxinalidade se sinten cómodos, as cousas como son. Urxe, estós, que nel soberanismo asturiano nos póñamos as pilas al hora de xerar un espacio común de encontro e luita, xeremos úas dinámicas propias e téñamos daqué de presencia real na sociedade asturiana. Se non, podemos tirar pra casa.

Hai que reconocer, con todo, que al hora de fer comparaciois con outras Comunidades Autónomas hai que ter mui en conta el feito demográfico. Porque se é verdade que el BNG sacou un deputado, sacou un deputado dos oito que ten A Coruña (namais un porriba de Asturias), pero tamén é namais un dos 23 que ten Galicia, colo que se contamos 1 de 8 el éxito é importante, pero se contamos 1 de 23, a cousa mengua.

Mesmo as CUP, os outros que chegan agora al Congreso, tein dous deputados, pero dous de 32 que lle corresponden a Barcelona e dos 48 que lle corresponden a Cataluña.

É importante compararse con outros poblos, pero non está de máis non perder de perspectiva el factor demográfico que condiciona tanto o máis os resultados electorales que el factor ideolóxico. Non condiciona solo os resultados electorales, senón tamén a realidade política nel día a día. Se nel día a día un nota a diferencia de moverse de Cuaña-Navia a Uviéu (sen que os uviedíos señan mellor ou peor que os cuañeses ou os naviegos), a diferencia nas grandes ciudades é maior.

Con todo, esto non pode valir pra xustificarnos polos malos resultados en Asturias, pra ver con certa distancia el deputado galeguista (3.000.000 hab.,  23 escanos), tamén ten que valirnos pra ver a muitísima representatividade que supón un deputado de Vox pral millón de asturianos frente aos dous deputados de Vox praos 7.000.000 de catalais ou el ausencia del partido fascista praos 3.000.000 de galegos.

Cinco deputados, por certo, ten Cantabria e un deputado del PRC. Certo, certo, asina como el BNG, Bildu, as CUP, Puyalón, etc. son referentes políticos, son dos nosos, el PRC non é, nin de broma, dos nosos. Pero cabe analizar, non el movemento soberanista asturiano en comparación coel movemento soberanista cántabro, senón a sociedade asturiana en comparación coa sociedade cántabra.

Cantabria, non hai que esqueicelo, foi hasta os 80 úa provincia de Castela a Vella. Cumpre non esqueicelo porque davezo dende Asturias se mira con condescendencia al cantabrismo, pero elos, como os rioxanos, foron quen a conseguir que se lles reconocera como suxeitos políticos (úa Comunidade Autónoma) independente de Castela. Pouca broma.

E se Revilla é un españolista con aires folclóricos, cabe recordar que Álvarez-Cascos apuntaba a ser un Revilla asturiano e Foro podía ser un equivalente al PRC. Vemos al PRC e vemos a Foro. Vemos á sociedade cántabra e vemos á asturiana.

E está Teruel Existe. Desconozo se está vinculado a algún partido de ámbeto estatal (algo sintín de que tein vinculaciois con Ciudadanos), pero aínda que teñan un único deputado, é a forza máis votada na provincia aragonesa. Non solo conseguiu un dos tres escanos que ten Teruel (un dos 13 escanos que ten Aragón), senón que é a primeira forza teruelana, porriba del PSOE e del PP, pois a pesar de ter os mesmos deputados, ten máis votos.

Neste sentido, extrapolándolo ás elecciois autonómicas, venme á cabeza a cantidade de veces que me falaron da necesidade de fer un partido eonaviego ou un partido occidental (importante a diferencia, porque na circuncripción occidental, os eonaviegos somos minoría).

É verdade que a provincia de Teruel leva muitísimos anos denunciando el sou especial abandono, non solo de Madrid, senón tamén de Zaragoza. Tamén imaxino que Teruel Existe non será precisamente un partido soberanista. Esto é, parece que en Aragón, en particular en Teruel, hai espacio pra un partido localista que demanda máis atención de Madrid (acaso non é eso el PRC ou Foro?), que un partido soberanista como pode ser Puyalón de Cuchas. Daqué que pode fernos reflexionar, porque Foro perdeu por mérito propio a posibilidade de ser un PRC asturiano, pero penso que hai un espacio máis claro pra un partido asina que pral soberanismo.

Evidentemente nós non pretendemos xerar un PRC asturiano ou un Teruel Existe. Non pretendemos reavilitalizar Foro. Nós luitamos por xerar un movemento e un referente soberanista, pero temos que felo entendendo a nosa sociedade e a comparación con outras realidades pode lanzar luz á análise da nosa. Hai espacio en Asturias pra un discurso rexionalista/autonomista que sirva de base pra un discurso soberanista? Ou debemos apostar por úa estratexia abertamente soberanista de primeiras?

Seña como seña, en Asturias urxe un asturianismo político aglutinador, que nos aglutine a todos, mesmo a aquelos colos que nos pegamos vai anos. Será posible ver a IAS, Conceyu Abiertu ou Andecha Astur nun proxecto xuntos? E urxe, aínda máis, un movemento antifascista máis amplo. Haberá que resucitar de entre os mortos Asturies pa Toes?

E toca ser xenerosos, pero non fatos. E toca axuntar forzas, librarnos de prexuicios... En definitiva, el que tanto tempo leva tocando.