Cuarenta aniversario del Estatuto de Autonomía de Asturias

Tal día como hoi, 30 de decembre, en 1981, aprobábase el Estatuto de Autonomía de Asturias. Tal día como hoi debera ser de relevancia nel calendario institucional e social asturiano, pero non é asina. Este ano cúmprense 40 anos del noso Estatuto, ou lo que é lo mesmo, da nosa Autonomía. Se cuando se cumpren efemérides importantes respecto á Constitución se faen celebraciois institucionales coel fin de fomentar el conocemento del texto constitucional, chegando a regalarse á población exemplares da Constitución (eu mesmo teño un exemplar del 25º aniversario da Constitución, que regalaba daquela Correos) non se entende el motivo pol que non se fai lo mesmo coas efemérides autonómicas.

 

Se celebramos el 8 de Setembre como día institucional de Asturias, se iluminamos el Palacio da Presidencia coa bandeira de Asturias el 25 de Maio... non debera ser menos relevante el reconocemento del noso Estatuto. 

 

A nosa Autonomía cumpre hoi 40 anos. Asturias, como suxeto político despois da morte de Franco e a recuperación de instituciois propias, cumple 40 anos. E precisamente nel 40º aniversario da nosa Autonomía afrontamos el reto de cambiar el noso Estatuto. Penso que esta suma de circunstancias non debera pasar desapercibida á sociedade asturiana, aos medios de comunicación asturianos nin, muitísimo menos, á clase política asturiana.

 

Non debe pasar desapercibida polos logros autonómicos (el reconocemento da Autonomía, as transferencias en Sanidade, Educación, Política Territorial...) e polas cousas que quedaron nel tinteiro (deretos lingüísticos, reconocemento xeneralizado da Parroquia Rural, trasferencia del sistema ferroviario...).

 

Ábrese, este 40º aniversario del Estatuto, un proceso de reforma que tén como un dos sous puntos centrales a oficialidade del asturiano e del galego, aínda que dalgús quiran darlle voltas al concepto novo de fala eonaviega. Máis alá dos deretos lingüísticos das persoas que usamos estas linguas, que non é pouca cousa, está el feito de que coa oficialidade e coa normalización das nosas linguas vén un autorreconocemento que Asturias, como sociedade, vai gañar. Vai gañar porque úa sociedade que se reconoce tal como é e que se quer, que quer a súa cultura, as súas linguas, namais pode gañar. Un autorreconocemento que vería a ser un “estos somos nós, non queremos ter que disculparnos por séremonos nós”. Daqué que ten que apricarse al Eo-Navia, “estos somos nos, este é el noso xeito de séremonos asturianos e non temos que deixar de falar galego nin darlle voltas al que falamos pra séremonos asturianos”.

 

Difícilmente imos conseguir este autorreconocemento se non somos capaces de fer nin un pequeno acto institucional, nin úa pequena referencia, aos 40 anos (dícese pronto) de Autonomía, de séremonos nós nel actual marco constitucional. Difícilmente imos conseguir este autorreconocemento se non somos capaces de poer el Estatuto asturiano nel centro da esfera política dos asturianos. Difícilmente imos ser capaces de conseguir este autorreconocemento se non femos outro que darlle voltas á realidade lingüística de Asturias, aos nosos distintos xeitos de séremonos asturianos, falando asturiano (non cuarenta bables, como aínda hai quen anecia) ou falando galego (non fala eonaviega, falías, falucas... como aínda hai que anecia... dende as propias instituciois).

Cuarenta anos de Estatuto e de Autonomía. Felicidades, asturianos. Felicidades, asturianas.