Os nomes del Medo.

Núa rúa de La Corredoria, 
cidade sen lei, 
un predicador berra contra
                       Halloween 
                               Samaim 
                                  a Noite das Ánimas...
e nalgúa taberna noxenta, 
chía de borrachos,
un camareiro ecuatoriano
brama contra el separatismo catalán
mentres un murciano lo chama sudaca
e na mesa del fondo
úa parella de lesbianas fain burla dun                                                               [travelo.

En colquera lugar un rumano bota contra                                                       [os moros
e un marroquín bota contra os rumanos.
Úa limpadora, 
que traballa por horas, 
bota contra todos dous, 
«eu, que soi española». 
E sou home bota contra as mulleres. 
E úa traballadora del ERA
soña con casar cun picoleto
e non rebaxarse a limpar
nunca máis. 

Serán as formas que adopta el Medo, 
maldito trasno que chega ondequira.
Será que a xente é fata, 
qué sei eu. 

Pode que seña el mundo que conocemos,
que esbarrumba
entre hamburguesas de seitán, 
nazis peruanos, 
ciclistas enfadados, 
mulleres e paisanos, 
católicos ateos
e ateos ortodoxos. 

Qué sei eu. 
Pode que vaiamos al carallo. 

Son os nomes del Medo. 
E non sei se sintir pavor
ou galbana.