Medos nocturnos.

 Úa noite si,

                    úa noite non,

petas á porta del meu cuarto

mentres durmo.

Despacín tocas el meu ombro

e vexo nos tous ollos

os tous medos

tan pequenos como grandes.

Úa bruxa,

úa pantasma,

un lobisome,

os zombies...

ou a Morte mesma,

que en tan temprana edá

xa che esmole

mesmo que se foses grande.

Compartimos un vaso de augua

a medias,

un par de chuchos

e prá cama.

Xa non tes medo,

xa durmes

e descansas

apacible.

Qué consolo é pra min

que en min consoles os medos tous.

Esos medos que,

de pequenos,

grandes son.

Ha chegar el día

nel que seña a mesma Vida

la que te desacougue

e che quite el sono.

Penso nelo,

e agora soi eu 

el que ten medo.