Ríos.

 Nuestras vidas son los ríos

que van a dar en la mar,

que es el morir.

                        Jorge Manrique.

As nosas vidas son os ríos

que van dar na mar,

que é el morrer.

El que naide dixo

é que os ríos foran el vivir,

que foran caudales

de augua pura

                         cristalina

                                         fresca.

Naide dixo que os ríos son,

en verdade,

el sumidoiro onde botan auguas fecales,

merda,

as ciudades.

Naide dixo

dos ríos

que están atravesados por tuberías

de residuos

                    de silencios

                                         de medo.

como as tuberías que cruzan

a praia

           de Foxos

onde botan,

los que poden,

tódalas miserias súas.

E los que non podemos,

botamos as ganas.

Botan al Ganxes

as cinzas dos mortos

os que mortos tein

e poden incineralos.

Botan os que non poden,

aínda que mortos teñan,

os corpos enteiros.

De tal xeito son

os ríos das vidas nosas,

que van dar na mar,

que é el morrer.

Cheos de días mortos

que flotan como inertes caimais,

recordándonos que,

aínda que quéramos ver un Ganxes sagrado,

temos por vida un sumidoiro

de días

            de vidas

                          de tempos.

E pola noite aluma a Lúa,

mesmo nel Ganxes,

chen de mortos,

que nel Navia,

cruzado por tuberías.

E brilla.

E parece que é

                         de día.