Desertos.

El Señor dixo a Moisés: "Anda, sal de aquí, coel poblo que sacache de Exipto á terra que prometín a Abraham, Isaac e Xacobo con este xuramento: "Dareilla á túa descendencia". Hei enviar delantre de ti un ánxel e expulsarei a cananeos, amorreos, hititas, perizitas, heveos e xebuseos. Sube á terra que mana leite e mel.

Éxodo, 33, 1-3.

 El Señor dixo: "Mira, hei fer chover pan del célo pra vós: que el poblo pañe a ración de cada día.

Éxodo, 16, 4.

 Contas noites na escuridade

pasache sen saber onde ibas?

E,

con todo,

caminabas.

Caminabas na túa eterna

soledade.

Guiando a un poblo

que quería máis ser guiado

por un xato.

Caminabas na escuridade,

falándolle a un deus

sen respostas.

Reconócelo,

todas esas cousas,

las que falabas con aquel deus,

non foron outro que a voz

esquizofrénica

que soaba na túa cabeza.

Esperando un maná que,

como el augua,

úas veces cae

e outras non.

E é que por máis que celebremos el augua,

el maná,

sonche terras secas las de Israel.

Mesmo ese soño fato

pariche nun cráneo que,

por ser como un forno,

queimou as ideas.

Nunca foran de Israel

aquelas terras de Canaán.

Nunca fora Israel

aquel poblo de Deus.

Fora Israel

desertor de Baal.

Que ganas fatas de inventar lendas,

caralladas,

historias,

histerias,

que nunca iban ser verdade.

Mas,

a quen lle podes pidir contas?

Se nin tu mesmo

criche na mensaxe

que repetías como un papagaio.

Non es tu

un desertor de Ra?

A quen pidirlle contas

nas noites escuras e frías del deserto.

Dese deserto

que namais habita en ti.