Sr. David Piñeiro:
Non me gusta fer esto. Non me gusta escribir "cartas en respostas a", pero creo que é preciso ás veces, poer mouro sobre branco as cousas. Leo na páxina de Facebook de La Voz del Occidente un artigo sou titulado El problema catalán, e, como dirían os de Alguna pregunta més, "de moment, esto va molt malament". Pero empezo a ler. "¿Son los catalanes un pueblo superior con más derechos que el resto de los mortales de España?". Talmente parece que hai us que son os mortales de España e outros os mortales de Tanganica, con úa condición mortal distinta, porque os non nacionalistas tein úa referencia terriotorial perfectamente acotada que, oi, coincide coa del Reino de España, incruíndo prazas coloniales en África.
Ben, pois podemos dicir que os cataláis non sólo non son un poblo superior, senón que el catalanismo non avoga precisamente por definirse por úa hipotética superioridade. El que si son os cataláis (como lo somos os asturianos) é un poblo. Nin superior nin inferior, senón distinto. É úa constante del non nacionalismo español aludir a discursos de superioridade ou mesmo raciales que non sentimos nos discursos catalanistas. Máis al contrario, e el non nacionalismo español el primeiro en resaltar, como un aspecto negativo, a condición de txarnegos (ou charnegos, como escribe el non nacionalismo español) de líderes republicanos como Gabriel Rufián, por caso. Elo é, son os non nacionalistas españolesos que avezan a catalogar como non catalais aos que non teñan rancio abolengo.
Afirma, ademáis, que "se les ha dado el derecho a imponer una lengua cooficial", esqueicendo que tamén nos países del Estado con lingua oficial el castelán é úa lingua oficial, e é imposta. Esqueicendo que a imposición del castelán nel Reino é el única imposición dúa lingua fóra del sou ámbeto territorial. Ten muita coña que en Asturias, que nunca se esmoleceu porque NOS IMPOIN EL CASTELÁN en detrimento das nosas linguas, se esmoleza por úa suposta imposición del catalán en Cataluña. E é que, onde imos parar? Falando catalán en Cataluña, que barbaridade! Que digan esto en Asturias, onde nin el galego nin el asturiano están debidamente escolarizados, onde non é posible vivir en outra lingua que non seña la de Castela, é un insulto á intelixencia. Evidentemente, señor Piñeiro (ou debera castelanizar "Piñero" en honor a lingua patria?), se daquén quer traballar nel administración pública en Cataluña, é razonable que teña que saber catalán. Del mesmo xeito que se daquén quer opositar en Asturias debera saber asturiano e/ou galego. Por que? Porque eu, como ciudadano, teño dereto a que me atendan na mía lingua, a non ser ciudadano de segunda. Porque mal que lle pese (polo que leo nos comentarios) en Asturias non se falan falas dispares, fálanse dúas lingas, a lingua galega (non, en Bual non se fala asturiano) e a lingua asturiana (que non é máis distinta de Cangues a Uviéu de lo que poda selo a lingua castelana de Burgos a Logroño). Máis alá de eso, vostede si ten el dereto a falar castelán en todo el Reino, mesmo nos países onde esa lingua non
é a propia, non como eu, que non teño dereto a falar galego de Asturias na mía propia terra. Pero deberá vostede entender a diferencia sustancial entre el sou dereto como ciudadano del deber del funcionario. Como ciudadano, vostede pode escoller, como funcionario, non. Del mesmo xeito que se eu oposito para un posto nel que se require úa titulación específica, non me podo queixar se non teño a titulación específica que se me require. Aparte de que el que vostede afirma, é falaz, al menos al que se refire al País Basco, onde en muitísimos postos non se require el basco.
Grande a súa preocupación pol "bable de laboratorio". Quixera eu saber se el sou castelán é "de laboratorio" ou se a súa vola de Burgos falaba nese castelán que vostede esrcribe... Señor Piñeiro, lamento dicirlle que el castelán que vostede gasta non lo vai sintir en ningún lugar de Castela, nin del mundo (non sendo previo paso pola escola). Respecto aos sous profundos desconocementos de filoloxía, non vou dicir nada que non dixera xa.
Pero, el alarde non nacionalista español vai máis aló. Vostede non sólo ataca a diversidade lingüística e el dereto en igualdade ás linguas de España. Vostede, ademáis, fai algo insólito na esquerda española, desfaise en vivas á Guardia Civil e a Policía nacional, pidindo úa fusión nun mesmo corpo (non sabemos se civil ou militar), al tempo que non dedica nin úa letra a represión sufrida en Cataluña por defender as urnas, e é que para vostede hai que "dejar de hacer politiqueo con lo realmente importante e inamovible, como es la integridad nacional, las pensiones , los derechos laborales o la libertad de expresión, por poner cuatro ejemplos". Bon, vexo que lle dá máis importancia a unidade nacional que a liberdade de espresión, visto que el sou posicionamento é col Goberno de España. E, qué cousas, ser independentista non é de esquerdas, pero alinearse con un Goberno de raigaños franquistas que quer acabar manu militari con colquera disidencia, el primeiro Goberno del Reino de España que ve al sou presidente nun banco de acusados, eso, é a esencia da esquerda. Ese transversalismo que de repente se contaxa de non ser nin de deretas nin de esquerdas, senón que se é un defensor de Rajoy por España e para España é a quinta esencia del republicanismo español.
Núa cousa estamos de acordo. A unidade nacional non é de esquerdas nin de deretas. Non é nin de esquerdas nin de deretas el independentismo (que, como el unionismo, pode ser tanto de deretas como de esquerdas), el que si é de esquerdas é defender el dereto a decidir, é defender a vontade dos poblos, porriba de caducas ideas nacionalistas (perdón, non nacionalistas españolas) decimonónicas coas que se xustifica colquer atropello contra a dignidade humana en nome da unidade da patria. Porque el que si é de deretas é el esencialismo. Ese "sempre foron e sempre serán españoles" é de deretas. Non, señor Piñeiro, dende a esquerda todo é discutible, as realidades nacionales son discutibles. España, Asturias, Cataluña, son discutibles, porque non, nin foron nin tein por que ser sempre. As naciois, señor, contruinse e morren. Algúas, como España, pasan toda a súa esistencia intentando construirse en vano, fracasando como proxecto aglutinador de vontades populares (eso é úa nación para os que non somos esencialistas) e reafirmándose namáis que pola forza. Pola forza policiaco-militar (seguimos sen saber se a unidade entre a Guarcia Civil e a Policía Nacional debe de ser militar ou civil), como se amosou el 1 de Outubre, con policías comportándose como paramilitares contra as urnas. Úa forza que se impoin vía xudicial, como el encarcelamento de persoas por defender úas posturas políticas (mencionei xa que el presidente al que vostede apoia estuvo nun banco de acusados por corrupción, pero non vai pisar cárcele nunca?). Úa forza que se impoin por vía político-xudicial, col 155. Úa forza que acabará impoéndose porriba das persoas, con sangre, quiciabes, porque, como diría el sou aplaudido Albert Ribera, impórtanos España, non as persoas. Porque enténdese que eso si debe ser de esquerdas, ou patriótico... Porque algús queremos construir un país (que nin é eterno nin indiscutible, cousas que temos os nacionalistas) para as persoas. Ah, claro, vostedes tamén... porque según a lóxica non nacionalista española, os que discutimos España non defendemos as pensiois, os salarios, os deretos laborales, as liberdades civiles... Os que calan ante as violaciois máis elementales de deretos civiles e políticos en Cataluña al tempo que aplauden (dende a esquerda, claro) a Albert Ribera, vostedes, son a flor e nata da esquerda de esta España que funde os sous raigaños en Atapuerca.
El problema non é catalán. El problema non é de Cataluña. El problema é del que entre ser español e ser mínimamente demócrata (xa non vou dicir de esquerdas), antepon ser español.
E ter que ler tales despropósitos nun periódico que presumía de ser a referencia da esquerda nel Occidente, é para mexar e non echar gota.
Reciba un saludo republicano e internacionalista.
Nenhum comentário:
Postar um comentário