Tarde de xunio.

«Yo desperté y a veces emigran y huyen
pájaros que dormían en tu alma».

(P. Neruda, "12", Veinte poemas de amor y una canción desesperada).

Peto aberto.
Venas abertas.
Penas abertas.
Abertas ventás
polas que escapan suspiros
de xunio a altas horas da madrugada.

Como morcegos
                    cegos
dando voltas por un cuarto
balleiro,
nun caserón
abandonado.

Berridos xordos
que naide senón ellos
é quen a ouguir.
Asina berro eu
ás altas horas da madrugada
condo naide me oi nas noites de xunio.

Asina río eu,
como os corvos de mal presaxio,
cortando el célo azul
coa negra silueta,
cantador á morte,
la que se alimenta
de putrefacción.

E esta tarde de presencia castellana,
sol
   morte
          silencio
                    sequedá
abre as ventás
del peto,
que afuxan as penas
destas venas abertas.              

Estúpido.

Botarse a úa piscina sen augua,
a sabendas de que non ten augua
é,
xinxellamente,
estúpido.

Máis estúpido é tirarse á mar
bravía
        furiosa
                 moura
a úa mar que avisa
con bramidas asasinas.

E,
en cambeo,
como nos chama a mar!
Colos sous cantares de sereas,
coa súa profundidá absoluta,
mortal.

E,
en cambeo,
cómo nos presta demostrarnos,
día a día,
lo estúpidos que somos.

E,
en cambeo,
de daqué
hai
que morrer.

Anque seña de estupidez.

E poucas estupideces son tan verdadeiras, tan mortales, tan vitales, como mirar a mía vida nos ollos das sereas devoradoras de homes, dadoras de sensaciois.

E aforgarme.

Pasos estranxeiros.

Ni tu eres hijo de nadie,
ni legítimo Camborio.

(Federico García Lorca, "Prendimiento de Antoñito el Camborio en el camino de Sevilla", Romancero Gitano).

Andar con pes estranxeiros
na propia terra
non é que seña cousa alegre;
tampouco cousa tirste.
É,
sen máis.
É ser apátrida
nas mesmas calellas
nas que medrabas
montado núa bici
de aquellas que tían úa palanquía,
como os coches.
Tres piñois.

É mirar estraño os prados,
os meizales,
as casas todas
nas que de neno enredabas,
como un cochín de San Antón,
nos sótanos,
nos desvanes,
nos cabanois
(foi tan nobre
a infancia nel meu llugar!).

Andar a propia terra
con pes estranxeiros
é dicir e sintir
as palabras de sempre como cousa nova,
cousa allea.

É ver aos de sempre
como desconocidos.
É abrir os ollos a outros mundos,
a ningún mundo.
É zarrar os ollos al mundo,
al tou mundo,
a todos os mundos.

É saberte sen pasado.
É saberte sen futuro
(e matar el futuro
é moito máis triste,
moito máis duro,
realmente desolador).

Andar con pes estranxeiros
a propia terra
é volver á casa
sabéndote
fillo de naide.

[sen título].

Pero no sabes nada,
a lo sumo piensas a veces
que es tan poco lo que conozco de ti.
Lo que conozco es la tristeza de tu casa
vista de afuera.

Mario Benedetti, Es tan poco.

Mi táctica es quedarme en tu recuerdo,
no sé cómo ni con qué pretexto,
pero quedarme en vos.

 Mario Benedetti, Táctica y  estrategia.

Quen decidiu que tein que ser
de igual xeito os amores esqueicidos
que as guerras de mal recordo?

Quen decidiu que ten que haber
tácticas,
estratexas,
ataques furibundos
na metá da noite?

Quen dixo que tía que entrar
a baioneta calada,
a matar,
a morrer
de amor
non correspondido?

Quen decidíu que a noite
fora cómplice vil
dos sentimentos máis nobres?

E, en cambeo,
non vou quedar
esfollando margaritas:
Que se me quer,
que se non me quer,
que qué culpa terán
as frores de que tu non me quiras.
Que qué culpa terás tu
de que eu non seña el home
al que ques querer.

E con todo,
hei asediarte
en silencio.
Namáis col meu pensamento,
non quero ferte mal ningún,
atérrame incomodarte.
Devecendo porque abras as portas
da túa casa,
del tou castello,
dos tous ollos inmortales,
dos tous llabios
que me matan.

Déixame conocer
el que hai nel dorso das túas maos cansadas,
collellas con calma,
e que as mías costas sirvan de escalón
pra pousar tou pe callado
de la que fuxes 
                    (guerra de guerrillas,
                                                  sorte de razzias) 
col meu corazón roubado.

Canción de un home morto.

«Não há um homem de Deus na Bíblia que não tenha sido preso quando se levantou contra a expotação e a opresão.»

           Malcolm X.

Espérolo cada noite.
Al hora de ir á cama.
Déitome e penso nello.
Non falta moito,
non pode faltar,
pra que cheguen as súas maos
asasinas
depredadoras,
covardes
              (como eu mesmo)
ensangrentadas
a arrancar das nosas coradas
todos os días de chuchos non dados,
de abrazos interrumpidos,
de soños abortados.

Non foi ointe,
quiciabes non seña hoi,
igual mañá llibramos,
pero todas
todas as noites 
déitome esperando el día
nel que cheguen os lladrois de vidas
col sou gadaño afilado.

Non hai un solo home
                               úa sola muller
de ben
que non vaia sufrir nas súas carnes
as puñaladas,
os tiros,
as hostias.
El sangre derramado polas maos asasinas
dos ollos asasinos
de soños putrefactos.

E arrancaránme dos tous brazos,
ben sei,
antias de que tous ollos sepan
todas as veces que me afoguei nellos,
en tantos outros
devorado en chuchos
soñados
negados
esqueicidos
pol tempo.

A lo menos que seña eu.
A lo menos que seña eu
el primeiro en caer.
Non quero ver el tou corpo
apuñalado,
mutilado,
violado,
morto.

Que seña eu el primeiro
e que,
por pena,
por caridá,
porque si
chuches os meus llabios fríos
e sen alento.
Que poida baxar cantando
chorando el alegría
canciois de romeiría
aos Infernos
(xa teño cuarto reservado).

Porque han vir.
Han vir a matarnos.
Llevan matándonos
de noxo,
de pena,
de fame
(das peores das fames,
fame de soños).
Llevan matándonos
desde el mesmo puto día
nel que tuvimos a
infeliz
idea de abrir os ollos
a un mundo con tan pouca lluz.

Pero non chores, meu dulce amor (el máis dulce, el máis amargo de todos). Tu non. Non chores tu, que morrer morreremos, mataránnos. Pero hemos de morrer felices de morrer matando, de llevar as carnes arrancadas aos asasinos entre os dentes e a nenía dos tous ollos entre os meus párpagos.

A canción del home covarde.

Malditos os días todos
nos que a covardía de vivir a vida
mirándola aos ollos
matou el agallo que nel home non había.

Malditos os días todos
que matou el vagar
con todas aquellas forzas
que habían de esporpollar
nos soños das cabezas rotas.

Maldita a traición,
a maior das traiciois,
la que xela colquer corazón,
la que anubra todos os corazois.
La del home
contra el home.
La que enraigona
nas terras secas
e non perdona
nin deixa que la esqueizas.

Malditas todas as conquistas
non conquistadas,
de maos apagadas,
ollos enlluitados
e llabios non chuchados
por chuchos malabaristas.

Malditas as llúas mouras.
Malditos os célos grises.
Malditas as malas horas
de poemas sempre tristes.
Malditos os azules mares
que bañaron os meus males,
e todos os chuchos perdidos
da canela en rama,
la que prende os sentidos
e na boca non se derrama.

Malditas as mías maos.
Maos porcas de augua porca que non son quen a soster os soños
de llúas mouras que medran, que menguan, que brillan e alluman el escuridá del meu camín, del camín pol que úa e outra vez me perdo.

Polo que máis quiras.

Non deixes,
polo que máis quiras,
polo que máis temas,
que pousen as súas maos
extrañas,
usureiras,
asasinas,
as maos que arrouban,
nos soños que guardamos
escondidos
nas almofadas.

Non deixes,
polo que máis odies,
polo que máis anheles,
que pousen as súas maos
nas proles imaxinadas nos xenitales.
Que non sospeiten os soños
que guardamos nas almofadas,
nin as pasiois que esconden
as sabas.

Non deixes,
polo que máis quero,
polo que máis temo,
que arrouben a lluz dos tous ollos,
os secretos dos tous llabios,
os tous llabios dos meus soños,
nin esa Llúa moura
que guarda sonrisos de estrellas. 

Que non arrouben as túas palabras.
Que non arrouben os tous silencios.

Prométeme,
xúrame,
que vas apretar el gatillo
namáis vexas nel tou cuarto
as trapaceiras solombras.

E se,
por casualidá 
ou por causalidá
confundiras a súa solombra coa mía
e dispararas sobre este corpo,
apreta,
apreta forte compañeira,
ben forte
el gatillo.

Prométeme,
xúrame,
que hei ser eu el primeiro en caer
se violento os soños
os que guardas nel silencio sereno
da túa almofada.