25 de Maio.

Era maio de 1808 e el Exército francés invade el Reino de España. Probablemente podemos falar da historia de úa das invasiois máis ridículas del mundo, e é que España ábrelle as portas del reino aos franceses para que Napoleón invada Portugal, reino aliado del Reino Unido, enemigo acérrimo de Francia e de España. Entonces Carlos IV e Fernando VII andan a palos entre ellos pol poder de este reino e van pedirlle a Napoleón axuda, cadaquén para a súa causa, e Napoleón, que era ben cachondo él, dizlles «nin para un nin para el outro, para el meu irmao Xosé».

Era maio de 1808 e as tropas francesas invaden este reino. Era maio de 1808 e a ciudade de Uviéu sale ás rúas, encabezados por dúas mulleres, Xuaca Bobela e Marica Andayón. Era maio de 1808 e a Xunta Xeral, que andaba reunida de casualidade por aquellas fechas, lle declara a guerra a Napoleón. Era maio de 1808 e a Xunta Xeral organiza un Exército asturiano, manda embaxadores al Reino Unido e encarga a Xovellanos a creación de úa bandeira para Asturias (España ainda non la tía, la que conocemos como a bandeira de España era, en aquel entós, a bandeira da Armada española).

Era maio de 1808 e a Xunta Xeral ponlle cara a Real Audiencia (el órgano dependente de Madrid). Era maio, e, por suposto, aquella non foi úa revolución socialista, nin foi úa declaración de independencia, pero si foi úa mostra de soberanía.

É maio del 2015 e el mundo, obviamente, cambiou moito. Caeu el Réxime Vello e triunfaron as democracias burguesas. É maio de 2015 e, como pasou históricamente, moitos asturianos e moitas asturianas reivindicamos ese 25 de Maio como Día de Asturias, ou como Día da Soberanía Asturiana, ou como... En colquera caso, como un día reseñable nel noso calendario político, como úa data en colorado na que salimos ás rúas a reclamar a soberanía necesaria para el desenvolvemento del noso poblo. Porque os poblos namais se desenvolven nun marco de soberanía, esto é, nun marco nel que se xenera poder popular, nel que el poblo, como na Grândola del cantar, é quen máis ordena, quen é amo dos sectores estratéxicos da economía, quen é amo da vivenda, quen é amo das decisiois políticas que se toman, de cómo se esplotan os recursos, de qué políticas educativas se fain... E, en definitiva, nun marco nel que el poblo é quen a lliberarse del discurso dominante que non poucas veces fai que quira as cadeas.

É maio de 2015 e a Xunta Xeral está ausente da política asturiana. É maio de 2015 e a Xunta Xeral non ten ningún interés en abrir marcos para a soberanía. É maio de 2015 e non hai nada que nos faiga pensar que a partir del 24 vaia haber úa estructura na Xunta que aposte por úa visión non sucursalista de Asturias. 

É maio de 2015 e chega el 25, ese día que ven despois del 24, e a esquerda soberanista asturiana sale á rúa a reivindicar úa Asturias ama de sí mesma e, por qué non dicillo, a ensinarse. A ensinarse, porque é preciso que a sociedade asturiana, allea por completo al noso discurso, vexa que a esquerda soberanista está aí e que, ademais, ten un proxecto político que ofertar. Un proxecto en construcción, discutible, matizable... pero un proxecto lexítimo e aceptable. Un proxecto, porriba de todo, nel que (e esto non pode dicirse de todos os proxectos) todos temos daqué que dicir e daqué que aportar.

É maio de 2015 e a esquerda soberanista quer pensar en maio de 2016, 17, 18... É maio de 2015 e está todo por fer. É maio de 2015 e non podemos esperar que as soluciois aos nosos problemas veñan de úas intituciois que vai moito que nos están dando as costas. É maio de 2015 e as rúas están cheas de xente que quer fer e traballar. De xente que ten agallo. É maio de 2015 e está todo por fer, pero temos as ferramentas necesarias para fello.

É maio de 2015 e el soberanismo de esquerdas convoca úa concentración delantre da Xunta Xeral (c/ Fruela, 13) na que imos reivindicar úa Asturias xamais vencida.

A traducción del texto que dende La Llegra se amañou para acompañar a convocatoria é esta: 

Este lúis 25 de maio, ás 19:30h femos un chamado a non esqueicer, a salir á rúa e defender, 207 anos despois del levantamento de 1808, a soberanía popular asturiana para cambialo todo.

En 1808, despois da invasión francesa, prodúcense us feitos que alcanzan el carácter de revolucionarios nel noso país.

A Xunta Xeral declárase soberana, declara a guerra al imperio económino e militar del sou tempo, Francia, envía embaxadores asturianos a Inglaterra e crea a bandeira asturiana e el Exército Defensivo Asturiano. E para que pasasen estos feitos históricos, el puxo popular nas rúas foi determinante: mesmo coa participación de dúas mulleres, Xuaca Bobela e Marica Andayón, como dos estudiantes da Universidade.

Pero nun hemos quedar namais nel recordo e a señardade. Hemos de anovar e seguir dotando de contido e de sentido a esta data e al Asturias que nos rodea hoi, en 2005.

Vivimos el Asturias del paro, da emigración forzada que deixa el país ermo, da reconversión industrial permanente, da falta de deretos colectivos e individuales. Vivimos el Asturias del auto-odio, da negación e ridiculización de lo propio, da desaparición dos sectores productivos clásicos del país, del patriarcado que se ceba cola metade del noso poblo. El Asturias dos desaloxamentos, dos EREs e dos postos de traballo cadaldía máis precarios, da sanidade e a educación cada volta máis deterioradas e en peores condiciois lo mesmo para os traballadores e a traballadoras que para os usuarios e as usuarias. El Asturias del especulación urbanística e a depredación selvaxe del país, da recapitalización da banca, da corrupción e as redes clientelares, del despoblamento del mundo rural. El Asturias que pasa frío porque non pode pagar a enerxía que se produce a montois.

Pero ante este panorama tamén hai outra Asturias. La que luita, la que fala nas súas linguas, la que caltén espacios populares. El Asturias que está nas rúas, la que se moviliza contra a represión, la que se auto-organiza en colectivos de traballadores contra os despidos. La que é heredeira da memoria e a resistencia popular na larga noite del franquismo. La que defende el territorio e aposta porque as que marcharon volvan e las que están aquí non teñan que marchar. La que mira por un modelo productivo propio, axeitado con procuro al noso medio ambente. La que cre nas redes de consumo cercano. La que aposta pola multiculturalidade e el intercambio e non pola imposición aculturizadora. La que quer traballar para vivir e non vivir para traballar. El Asturias que quer outra Asturias.

En ano pasado, despois de emprincipiar a dinámica aberta dos bloques unitarios soberanistas en movilizaciois, convocáramos úa concentración delantre da Xunta Xeral que, coa escusa de ser xornada de reflesión, foi prohibida pola Xunta Electoral Central. Nada máis exemplificante da situación na que está este país.

Agora, como en 1808, tócanos chamar a concello. Tócanos ser a Xuaca Bobela, a Marica Andayón e os estudiantes de 1808 dos nosos tempos. Tócanos empuxar pola soberanía popular asturiana. Para cambialo todo.

El 25 de maio,

Asturias Xamáis Vencida!

Boliga Asturias libre!