Vida en allén.

Mirar a vida en allén,

como quen mira 

a vida doutra persoa,

dúa formiga.

Como quen mira el aire que arrampla

coas follas dos castañeiros

deixándolos espidos

na dura invernada.

 

E con todo, 

nada sinten

os castañeiros.

 

Mirar a vida en allén

como quen mira 

a vida doutra persoa,

dúa formiga.

Sintir el airón que arrampla

coas follas dos meus ollos

deixándome espido

na dura invernada.

 

E con todo,

nada sinto

deste frio.

Os edificios desta ciudá.

Esbarrumban os edificios

e choran sangre moura.

Polas rúas deambula xente morta

que enche os espacios,

que baleira os tempos.

E chove.

Esbarrumban os edificios,

esbarrumban os tempos

del pasado

del futuro

deste triste presente.

Esbarrumban os célos

sobre as cabezas nosas

e todo é nada.