Fozar
como un raión tolo
pueril
entre as túas tetas
e levar nel focico,
nas barbas,
nas navallas
(de leite aínda)
todo el arume da ilusión
que quer ser felicidá,
da señardá
dos tempos non vividos,
dos chuchos non dados
e as noites solitarias.
Sintir que a ilusión
é máis real
que a vida.
Nenhum comentário:
Postar um comentário