Falábamos
del Inferno terrenal
e
del Inferno celestial.
E falábamos da morte. E aquí volvemos a darlle volatas al asunto...
É evidente que todos morremos. Eso é, quiciabes, el único que
temos seguro nesta vida. Aquí a maioría dos crentes acepta que hai
úa vida despois da morte, que para algús pode ser a reencarnación
(como para os budistas ou os hinduístas) ou para outros pode ser úa
vida nun máis alló (asina para os cristianos, para os xudeos, para
os musulmais...). E nestos casos aveza haber un Célo e un Inferno
(alo memos os cristianos tein tamén un Purgatorio e tían, hasta que
Francisco I lo desfexo, un Limbo). E el Célo e el Inferno son a
recompensa ou a pena polas boas
ou malas acciois que un fixera ou a recompensa ou a pena por seguir a
relixión adecuada (para moitos, el que non sigue a súa relixión
pode ser a persona máis búa del mundo, que nunca ha chegar al Reino
dos Célos por nun ter adorado al Deus acertado).
Dicía
José Mujica que «si tuviste un sueño y peleaste por una esperanza;
e intentaste transmitirle a los que quedan... tal vez quede un
pequeño aliento en las colinas, en los mares... Un pálido recuerdo
que vale más que un monumento, que un libro, que una poesía. La
esperanza humana que se va realizando en las nuevas generaciones».
É un xeito poético abondo de entender
a vida despois da morte. En certo modo podemos pensar núa vida
figurada despois da morte, entendendo que vivimos en todo el que
femos, que vivimos (poendonos ñoños) nos corazois dos que deixamos
atrás. Anque daquén dicía (creo que era Unamuno) que hasta os
mortos acaban morrendo, pois según vaia morrendo a xente que nos
conoceu, llougo non queda naide que nos recorde.
Fora
como fora, lo certo é que esta resposta pode servir dende un punto
de vista case poético, pero del mesmo xeito podemos dicir que esa
vida nos corazois e nos recordos dos demais é anterior á morte.
Esto é, a xente que nos quer xa nos recorda e nos pensa e nos lleva
dentro antias de que morramos, pero non por eso son amos das nosas
vidas (cabería perguntarse hasta que punto somos nosoutros mesmos
amos das nosas vidas). Del
mesmo xeito, as nosas obras, boas ou malas, tamén deixan pisada nel
mundo antias de morrer nosoutros, e tein a transcendencia,
normalmente, primeiro de que nos chegue a morte.
Pero
hai úa vida física.
Esto é, temos un corpo, un cerebro e úa capacidade de fer cousas
que coa morte del noso corpo desaparece (al menos a
priori).
Cabe entós perguntarse se esa
singualaridade intrasferible (vou partir de que hai certa
singularidade intrasferible del ser, anque podería ser tamén
discutible) permanece viva ou non despois de morrer el corpo. El
cristiano, el musulmán, el xudeo... ten a resposta ben clara, hai úa
vida despois da morte, hai un premio ou un castigo... El budista, el
hinduísta... tenlo tamén claro, despois da morte un renace a outra
vida, pero neste mesmo mundo. Non teño moito conocemento da
complicada lóxica de en que ser se reencarna un en función aos
méritos ou deméritos de un nesta vida. El ateo maioritariamente
tenlo tamén claro, «la quedaste y punto», que dicía Mujica.
Se
partimos de que esiste úa individualidade intransferible del ser
poderíamos discutir se é ou non materia... Dicen os científicos
que a materia nin se crea nin se destrui. Más cotidianamente, morto
un viven os vermes que de un se alimentan... Non poucos mandan
incinerar el sou cadabre coa intención de botar as cenizas a algúa
pranta (normalmente algúa fror ou algún árbol, que é máis
duradeiro) e que da súa morte rexurda a vida (núa especie de
reencarnación, non del espítitu, senón del corpo). Úa idea que,
personalmente, resúltame moi atractiva.
Anque
el dogma cristiano manda que el alma vaia al Célo, al Inferno ou al
Purgatorio (insistimos en que a teoloxía católica xa non cre nel
Limbo), ben de cristianos católicos mantein úa crencia
probablemente de orixe pagano según la que os mortos en certo modo
siguen entre nosoutros. Ou ben, vivindo noutro mundo, asístennos e
visítannos. Rezar aos mortos ou honrallos de dalgún xeito col fin
de que intercedan por nosoutros tanto nel outra vida como nesta é
daqué común (vamos, el pedirlle á avola morta que te
axude),
e mesmo a crencia estendida de que os mortos se manifestan para
demandar máis misas ou que se amañe daqué que quedou por amañar,
ademáis da crencia da aparición dos mortos nos soños ou das
sinales
que nos mandan («esto é a avola que nos quer dicir daqué», non é
úa marcianada senón daqué relativamente común entre el católico
medio). Asina, culturalmente é aceptable el idea de que os mortos,
máis que ir
a dalgún sito, coexisten con nosoutros en espacio e tempo (pero que
non podemos vellos al non ser corpóreos). Non deixa de ser
inquetante pensar que avola morta poda coexistir en el mesmo tempo e
nel mesmo llugar condo ún está, por caso, mantendo relaciois
sexuales, pero eso xa é úa ida de pinza distinta.
Pero a pergunta da mía amiga non era
sobre as posibilidades ideolóxicas e relixiosas que hai sobre a vida
despois da morte ou respecto al Inferno, porque nin iba a ilustralla
nin ella tera dificultade ningúa en acceder á información que lle
interese. A pergunta era sobre a mía visión particular e
individual.
Non
creo que séñamos namais carne e óso. Nin creo que a materia nin a
enerxía desaparezan sen mais. Al non ter criterio para asegurar ou
negar a esitencia de Deus (ou, por que non, de varios deuses, non
esqueizamos que el politeísmo estuvo estendido durante a maior parte
da Historia na maior parte del mundo), é difícil pensar en un
Paraíso ou un Inferno, como espacios físicos onde permaneza el
non-corpo. Máis alló de eso, si se pode falar de espacios
ideolóxicos entendibles como Inferno e Paraíso, tanto un Inferno
terrenal
(dende a Franxa de Gaza hasta Etiopía ou Ruanda serían Infernos
terrenales
onde non hai vida, pois a vida é moito máis que el feito de
respirar, mesmo a casa de colquera persona nel primeiro mundo podería
ser un Inferno, outro tanto pasa colos Paraísos), como celestial,
xa que como constructos ideolóxicos funcionan, polo que a esistencia
ideolóxica de estos espacios é indudable, máis alló de que esos
espacios se atopen nun llugar real. Dito de outra forma, un pode non
crer no que dicen as bruxas, pero non pode non crer nas bruxas. As
bruxas, como os curas, esisten, máis alló de que el que digan seña
real ou non. El espacio físico del Inferno e del Paraíso esisten
nun nivel intelectual e sentimental, máis alló de que se podan
situar nun mapa.
Probablemente el esqueizo e a nada seña
peor que el Inferno. Probablemente cada ún ten el sou propio inferno
e el sou propio paraíso. E probablemente el que ten máis interés
non seña perguntarse se hai vida (e con ella, castigo ou premio)
despois da morte, senón se hai vida antias da morte. Pois, recitando
a Mujica, «lo que diferencia la vida humana de otras formas de vida
es que nosotros podemos, en cierta medida, dotar de un sentido a la
vida».
Nenhum comentário:
Postar um comentário