A mía patria non son as glorias del pasado,
que si, pesan,
mais non tanto como el futuro infinito
como el mar.
A mía patria son os devanceiros,
mais sobre todo os que vein detrás,
que miran al infinito del mar
coa mesma inocencia coa que miran
al infinito das súas vidas por empezar.
A mía patria é este mar infinito,
que se tiras de frente dicen que chegas
á verde Irlanda
ou á lonxana Cuba,
onde tantos dos nosos foron a dar.
A mía patria son os tous pes espidos
deixando úa pisada na area
que pronto ha ser borrada,
úa pisada na mía alma
que non vai desaparecer enxamais.
A mía patria fala nas linguas dos meus,
dos que foron,
dos que viron,
dos que faltan,
dos que están.
A mía patria é a risa dúa nena
xogando coel mar.
