Malditas bandeiras victoriosas.

«Levantar un puño
pola digna esistencia.».
             “A Resistencia”, Cartografía de nayundes.
              Moncho Martínez Castro.

Son as da túa victoria

as bandeiras da mía derrota.

Bandeiras cuas que s’agota,

toda a pacencia da mía memoria

del meu peto aberto,

dos meus oyos,

que buscan col soño esperto

colquer rastro dos recordos

d’aquellos tempos tollos,

dos ouguidos qu’a os medos eran xordos

Son as túas bandeiras

bandeiras sen primavera,

orfas de célo y terra.

Son as mías bandeiras

bandeiras de desterro

que nel mar s’enterran.

Han volver as túas bandeiras

enchidas d’odio y orguyo.

Orguyo fato y cimpre,

ese que s’alimenta sempre

del ruidoso baruyo

de tan poucas entendedeiras.

Peró anque sólo seña por necedá

(vei cónto que perdimos a dignidá)

imos manter as nosas bandeiras

ondiando nos sous mástiles,

imos manter as nosas maneiras,

as maneiras nada dóciles

de chamar ás cousas pol sou nome,

anque namáis seña na boca d’este home

que por pequeno, fráxil y mancado

sábese xa d’antemao derrotado.