Y eu quería os soños.

«eta nik

txoria nuen maite»

(«y eu

el que quería era el páxaro»)

 Txori txoria, Mikel Laboa.

¿Únde foron os tempos pasados? 
¿Únde as lletras das cartas veyas?
¿Únde as palabras namoradas das estrellas?
¿Únde os oyos que falaban enllazados?
¿Fóronse pra nun quedar,
ou, quiciabes, fóronse quedando?
Y anque a lo primeiro fóranse berrando
al despecho y al esqueizo un berrar por berrar,
deixaron úa fonda pisada.
Porque fóra nun podían quedar
a memoria cosida
nel forro dos párpagos,
nin os soños con alas de páxaros.

Fóronse y quedaron,
porque meus nunca foron
aquellos soños tollos
colos qu’este tollo atollóu.
Fun eu de sou,
de sou os meus oyos.

Deixéilos ir, porque eran soños,
y eu quería os soños.
Deixéilos ir, voléi eu,
y os soños, como soños, quedaron.