Ciúmes.

«Tenho ciúmes
das verdes ondas do mar
que teiman en querer beijar
teu corpo erguido às marés.

(Meu amor marinheiro, Fado portugués).

E quen soi eu,
mía dulce nena,
para erixirme en amo e señor
dos tous chuchos,
que nunca son meus,
das túas horas,
dos tous días,
dos sonrisos
que non me das?

E quen soi eu,
mía dulce nena,
nunca mía,
sempre túa,
para esixirte atención,
cariño,
pel contra pel,
contra soños,
contra llingua húmida
pousada nos tous llabios
(que barato sale soñar!
que caro sale espertar!)
de llúas mouras,
de noites mouras,
de pellella suave.

Pero,
aínda sen ser naide,
envidio ás sabas túas,
que visten,
arroupan,
acarician
a túa desnudez.

Celos del pano
que seca as llágrimas,
os mocos
ou as ganas
(quen secara llágrimas e ganas!).

Teño celos dos didos da túa mao esquerda
que se entrellazan colos da dereta.
Teño celos dos didos da túa mao dereta
que se agarran forte aos da esquerda.

Teño celos,
e non soi naide para tellos,
e con todo,
quen fora anello para chuchar
todos os días da mía vida
os tous didos sereos.

Quen soi eu para esixiste que me mires,
que non mires ás estrellas.
Quen soi eu para temer el que podan roubar
as estrellas,
a Llúa,
os homes.

E,
en cambeo,
non podo deixar de mirar.
E,
en cambeo,
se non me miras
morro.