Estructurar a través das parroquias.

Agora fálase muito de construir dende as bases. Tal parecera que nunca

primeiro se falara das bases, tal parece que nunca primeiro nel mundo se construira dende abaxo... Pero lo certo é que a nosa sociedá, a sociedá asturiana, construíuse sempre dende a base (vale, a sociedá asturiana i colquera sociedá se construi, case por definición, dende abaxo). I é que cada vez máis falo da necesidá de restructurar territorialmente Asturias, de ter outra visión del territorio, pero hai daqué que, se ben é verdá que se fala muitas veces (benditos chigres!) poucas veces se ten, realmente, presente al hora de fer política, al hora de fer política i al hora de construir discurso (nel caso que nos ocupa i que nos importa, de construir discurso soberanista). 

A base territorial sobre a que se estructurou tradicionalmente Asturias é, sabémoslo todos, a parroquia. Einda máis que el conceio, que sen duda ningua é tamén ua das estructuras básicas de este país. Asina el Estatuto de Autonomía de Asturias establece nel sou artículo 6 que «1. El Principado de Asturias ta organizado en Conceios y Comarcas. 2. Á parroquia rural ha de reconocérseie personalidá xurídica, como forma tradicional que é de xuntura i asentamento dos asturianos». De mao el Principado vai, con esto, a reconocer a posibilidá de estructurar Comarcas en Asturias, anque, de facto estas comarcas non van existir, quedando, únicamente, uas mancomunidades sen personalidá xurídica propia na que os Conceios entran i salen sen máis. I por outro llado (i el que en este momento nos interesa) el Principado vai reconocer a figura xurídica da Parroquia. Se nel caso das Comarcas esto vai ser papel moiado, nel caso das Parroquias vai ser einda máis sangrante, xa que el propio Estatuto fala de personalidá xurídica. Personalidá xurídica que namáis van ter uas poucas parroquias, namáis 39 van ser reconocidas con ese estatus xurídico. Un estatus xurídico que vai garantizar un órgano de governo propio da parroquia, escoïido polos vecíos de esa parroquia (as papeletas verdes das mesas electorales das parroquias reconocidas). Un reconocemento que, dende ua óptica asturianista, soberanista, municipalista, asamblearista... i todos os ismos dos que nos adornamos davezo, é insuficente. É insuficente porque, por un llado, tamos falando de construir dende a base, i por outro llado porque a nosa parroquia rural tradicional non é propiamente dito ua institución administrativa. A parroquia imprica conceio, é dicir, axuntar, aconceiar os vecíos, non votar. Diríamos (i xa non falamos de tradición, falamos de política actual, política del século XXI pral século XXI) que a democracia non é namáis votar cada cuatro anos. A democracia é construir, é participar, é formar parte del mecanismo pol que nos governamos. I aquí a parroquia ten muito que dicir. Ten muito que dicir porque el sou tamaño fai posible fer asambleas vecinales sen demasiada compricación, sen que os vecíos teñan que desprazarse máis da conta... i permite estas asambleas entre iguales. Iguales porque son vecíos, son iguales, pero non son iguales namáis na sua condición de ciudadanos, senón na súa condición de vecíos. Esto é, máis ou menos i colos matices que quéramos poer, nas parroquias conocémonos todos (cousa que non sempre pasa nel conceio, especialmente naquellos conceios grandes).

Esto é daqué que el movemento asturianista esqueicéu en non poucas ocasiois. En non poucas ocasiois nos prantiamos seriamente a necesidá de estructurar el territorio. Estructurar el territorio é, evidentemente, dotar de medios de comunicación a Asturias (esto é, a os llugares de Asturias). Querse dicir, estructurar el territorio é que FEVE non seña un tren al pasado, un tren que mantén sen modernizar muitísimas llinias. Estructurar Asturias é ter uas vías adecuadas, non sólo entre as grandes ciudades, i ter uas llinias de autobuses públicas i de calidá (que de Les Cuenques a Uviéu non se tarde ua hora, nin haxa nada máis un autobús de Navia a Grandas). Estructurar Asturias é potenciar os portos... Ben, todo esto e estructurar Asturias. Pero non sólo esto é estructuar Asturias. Asturias ten que estructurarse tamén políticamente. Xeopolíticamente.

Ben de veces confundimos el municipalismo col trabaio nos conceios. Ben, trabaiar nos conceios é importante, mui importante. Pero eso non é, necesariamente, municipalismo. Municipalismo é trabaiar nos conceios, pero é trabaiar dende os conceios i pra os conceios. Xenerar el discurso político nos conceios, porque non é comprensible que dende a reivindicación de que as políticas pra Asturias non se faigan dende el centralismo madrileño se pretenda fer dende el centralismo uviedín as políticas pra os conceios. I non, non é comprensible que dende as villas se pretenda fer políticas centralistas que esqueizan os llugares i pensen namáis nesos núcleos urbanos. I sobre todo, non é aceptable reivindicar el poder del pobo, da xente... sen querer que a xente forme ese poder, que se constituia en poder.

 

Falamos de parroquias, i, naturalmente, falamos de parroquias rurales. Al hora de falar dos grandes núcleos urbanos del noso país (Uviéu, Xixón i Avilés) cabe falar de barrios (sen esqueicer, por ello, as parroquias das zonas rurales de estos conceios). É necesario falar de barrios porque, al rovés del que ies pasa a muitos construidores de discurso, entendemos que non é lo mesmo a realidá urbana i a rural, sen que por ello señan, que non lo son, nin se pode entender asina, realidades antagónicas. Se en Cuaña cabe falar de xuntas vecinales da parroquia de Muías (por poer a mía de exemplo), en Uviéu cabe falar de xuntas vecinales del barrio de Fozaneldi (por seguir poendo de exemplo os casos que máis a mao teño). 

Non se trata, todo lo contrario, de burocratizar máis el país con institucióis novas. Mais al contrario, trátase de desburocratizallo botando mao da nosa propia tradición política. Obviamente ua tradición reinventada, pois a naide se ie pode escapar el caciquismo que reinaba nos conceios de vecíos nas parroquias da Asturias tradicional. Non pretendemos volver á Asturias preindustrial, lo que sería ridículo i, ademáis, imposible. Pretendemos basarnos na nosa propia tradición política pra construir as novas realidades, a participación ciudadana da que tanto se fala nestos tempos. Ua participación ciudadana que non pode ser meramente consultiva, ten que ser vinculante. Por caso, taríamos falando de presupostos participativos, de iniciativa llexislativa (sen necesidá de conseguir miles i miles de firmas, cimpremente cola maioría representativa dos vecíos de ua parroquia) i, en definitiva, de construir política dende abaxo, dende os vecíos (máis concreto que a xente ou a ciudadanía), nos barrios urbanos i nas parroquias rurares, porque os de abaxo poden tar aconceiándose nas prazas principales das principales ciudades ou nas caleias, al pé das cortes (das cortes de verdá).

El movemento soberanista ten que ser quen a lluitar pola soberanía del país, dos sous conceios i das súas parroquias, lo que ven sendo a soberanía da xente. Construir país dende a base non é, namáis, trabaiar na base, é ter a base como el centro del discurso político, como el centro das nosas preocupaciois, das nosas políticas, del noso trabaio i del noso discurso. Esas son as bases constituíntes, as que constituin, fundamentalmente, a política nos sous llugares i xeneran el sou país, que non é outro que a terra onde tán as paisanas i os paisanos, a terra que pisamos i as nosas realidades máis inmediatas.