Un tempo pr'Asturias.

Dalgús somos necios. Somos mui mui necios. Somos tan necios que siguimos convencidos de qu’Asturias é un país. Un pequeno país da costa cantábrica de daqué máis de dez mil kilómetros cuadrados y que malamente supera el millón d’almas, peró un país, porque por pequeno que seña un país, nun deixa de ser un país, por grande que seña un país sempre vei ser máis pequeno qu’el mundo. Un país cuas súas propias llinguas, el asturiano y esta llingua na qu’escribo, el gallego-asturiano. Un país cua súa propia cultura y úa idiosincrasia non sempre fácil d’entender. Un país que vei muito que perdéu a confianza en sí mesmo y na posibilidá de ser, realmente, un país.

Peró con todo, dalgús somos necios. Tan necios que siguimos chamando a Asturias país. Tanto que seguimos emperrados en falar nas llinguas del país. Tanto que siguimos chamando Cuaña a Cuaña, Xarrio a Xarrio, Llangréu a Llangréu y Uviéu a Uviéu. Peró a todos estos necios ben de veces acábasenos a pacencia, véisenos a esperanza y muitas veces nun podemos evitar cayer núa desilusión grande al ver cómo nos faltan as forzas pra socorrer a este pequeno país. Y lo qu’é máis, fáltanos ben de veces el agayo pra enfrentar úa realidá social que cadaldía é máis moura.

Peró con todo, dende a nosa desesperanza, dende el noso pesimismo, seguimos sendo necios. Seguimos crendo nun país, un país sin proxecto, peró un país. Un país sin identidá de país, peró un país. Un país que malpenas mantén a cultura, as llinguas ou a idiosincrasia, peró que tén dúas llinguas, úa cultura y úa idiosincrasia qu’inda tán vivas.

Y quiciabes aquellos que nos chamamos asturianistas (ou a los que nos chaman asturianistas) téñamos daqué de culpa. Culpa de nun ser quén a botar a andar un proxecto. Culpa de nun ser quén a convencer con un discurso. Quiciabes muitas veces de nun ser quén, sequera, a articular ese mesmo discurso. Un discurso que demasiadas veces foi “llingua, llingua y llingua” y que, ben de veces, nin sequera prá llingua xestionóu un discurso que fora máis alló de “queremos oficialidá”. Peró nun val de nada darse golpes de peto y chorar el que fixemos mal, que foi seguramente muito, porque tamén daqué feiríamos ben, y porque quiciabes, y sólo quiciabes, pódamos fer daqué inda.

¿Qué é el que podemos fer? Nun teño, ta claro, ningúa solución máxica. É máis, nin sequera sei hasta qué punto taría disposto a comprometerme con úa solución, por muito que nun fora máxica, sinón realista. Y nun lo teño claro porque soi necio, peró tamén soi pesimista. Y soi pesimista, peró tamén soi necio. Y como soi necio, sigo dicindo que soi d’un pequeno país, na costa cantábrica, de daqué máis de dez mil kilómetros cuadrados y que malamente supera el millón d’almas, peró un país, porque por pequeno que seña un país, nun deixa de ser un país, por grande que seña un país sempre vei ser máis pequeno qu’el mundo.