Redes sociales.

 É un feito, as chamadas redes sociales entraron nas nosas vidas como un huracán. Condo falamos das amistades perdidas, por caso, nun é nada raro ouguir «hasta me borróu de Facebook», y ese feito supón, naturalmente, úa afrenta enorme. Como naquel vídeo nel qu’úa mai echaba en cara al sou fiyo que nun la tuvera na famosa rede social, é primordial nas nosas vidas tar na rede social de daquén, que daquén nos dea el “gústame”, como nel vídeo aquél nel qu’a mai reclamaba al fiyo que la agregase a esta rede (ver vídeo, documento friqui unde los haxa).

Ter úa conta en Twitter que te manteña enterado del que pasa pol mundo (y que, hai que dicillo, nun dista muito dos medios de comunicación convencionales, pois nun vas atopar nin razonamentos, nin antecedentes dos sucesos nin análisis de ningún tipo) y nel que poder vanagloriarte da cantidá de seguidores que teis...

Peró a Universidá de Michigan ven a dicirnos qu’as redes sociales (bueno, ellos falan de Facebook, peró creo qu’é estensible a todas as redes sociales) nun sólo nun traen a felicidá, senón que poden tar detrás de todo el contrario, d’un amenorgamento da felicidá.

 "En apariencia, proporciona un recurso inestimable para satisfacer la necesidad humana básica de conexión social --argumentó el psicólogo social de la UM Ethan Kross, autor principal del artículo y profesor asociado en el Instituto de Investigación Social (ISR, en sus siglas en inglés)--. Pero en lugar de mejorar el bienestar, hemos encontrado que el uso de Facebook predice el resultado opuesto, lo socava". 

(Europa Press).

Supoño que tamén é un xeito de verquer sobre as redes sociales as nosas propias miserias, porque a daquén haberá que culpar de sentirnos infelices, ¿por qué non a Facebook?, peró xa d’un xeito máis íntimo, sí que podo dicir qu’el uso das redes sociales me resulta cadaldía máis decepcionante. Si nun principio atopaba a oportunidá de comunicarme con xente que fía anos que nun vía, ou que vive llonxe de min, hoi comprobo que realmente con quen máis interacciono nas redes sociales é cua xente cua que falo diariamente en persona, interaccionando mui poucas veces con esas personas ás que fai anos que nun vexo y que, a veces, tampouco sabes mui ben de qué falar con ellas. A xente que ta llonxe... Skype é muito máis cómodo qu’el Facebook pra falar con esas personas.

Máis pr’alló das contínuas acusacióis contra dalgúas redes sociales (Facebook parece qu’é el exemplo por autonomasia das redes sociales, tamén neste caso) d’utilizar información privilexada pra vender ás empresas que despós nos enchen os correos, os móbiles, os perfiles... d’anuncios, máis pr’alló, incluso, del feito de tar todo el día espostos á vixilancia permanente (ben de veces sei únde ta daquén col que chateo a través d’esta rede sen perguntarye, porque el llibrocara chívamo), el falso conocemento que temos das personas que nos arrodían a través d’ésta ou outras redes sociales danos ben de veces úa impresión falsa de conocemento, que despós descubrimos que nun é tal (¿quiciabes veña d’ei esa falta de felicidá da que fala Ethan Kross?). Aparte de qu’el tempo que ye dedicamos a estas redes sociales (case se pode fer estensible a toda a nosa actividá internáutica) nunca é esclusivo, de modo que condo vexo a tele, vexo a tele, pero nun lleo, y condo lleo nun tomo un café colos amigos, lleo. Pol contrario, al tempo que chateas, miras un blogue, sabichas perfiles, baxas música... É evidente qu’úa persona ten a capacidá de fer máis d’úa cousa á vez. Mesmo, é evidente qu’úa persona pode manter varias conversacióis distintas á vez (cousa que femos, case esclusivamente, de xeito cibernético), ¿peró qué capacidá d’atención y d’implicación emocional teis nestos casos? É realmente difícil tar doléndose pola mala noticia que te dan núa ventanía y alegrándose (simultáneamente) pola búa noticia que te dan pol outra ventanía.

Peró, así y todo, ei tán as redes sociales. Y así y todo, deixámonos rodar úa y outra vez (¿acordádesvos d’ese amigo que dicía qu’él nun iba ter Facebook, ou de condo dicíamos que pra qué íbamos querer nosoutros un dichoso móbil?), y lo primeiro qu’ei fer en colgando este post é, precisamente, compartillo nas mías redes sociales. ¿Por qué? Hai qu’enseñarse, bobo.